Paradygmatyczny pultanizm współczesnej pedagogiki specjalnej
DOI:
https://doi.org/10.12775/PBE.2015.042Słowa kluczowe
pedagogika, pedagogika specjalna, paradygmat, koncepcja, teoria naukowaAbstrakt
Współczesną pedagogikę specjalną, adekwatnie do specyfiki aktualnego etapu rozwoju cywilizacji, cechuje poszukiwanie nowych, dotychczas nieobecnych lub obecnych, ale w postaci marginalizowanej/zmarginalizowanej, dostosowanych do wymogów i specyfiki potrzeb społecznych oraz indywidualnych, rozwiązań koncepcyjnych, interpretujących istotę stanu oraz zjawiska ludzkiej niepełnosprawności. Wyrażają się one między innymi w postaci paradygmatów (czyli wzorcowych teorii, które umożliwiają wskazanie określonych założeń uznawanych za maksymalnie pewne, co pozwala skupić się na rozwiązaniu bardziej konkretnych problemów), przyjętych jako preferowane i nadrzędne. Jednakże pojawia się wrażenie o wieloznaczności proponowanych rozwiązań paradygmatycznych i braku możliwości przyjęcia jedynie pewnych prawd. Stąd w tekście danego artykułu zostały przedstawione wybrane refleksje na temat paradygmatycznej sytuacji polskiej pedagogiki specjalnej pierwszej dekady XXI wieku oraz wnioski dotyczące potrzeby uwzględnienia specyfiki rozwoju współczesnej cywilizacji w opracowywanych koncepcjach teoretycznych i podejmowanych strategiach działań praktycznych, adresowanych do osób niepełnosprawnych i systemu wsparcia społecznego środowisk związanych z dylematem niepełnosprawności, opartych na hermeneutycznej interpretacji zjawiska niepełnosprawności, jak również jego zindywidualizowanych konsekwencji.Bibliografia
Aktualizowany słowniczek gwarowy, http://www.isibrno.cz/~malczyk/slownik.htm, dostęp:
08.2014.
Bauman Z.(2007), Tożsamość. Rozmowa z Benedetto Vecchim, GWP, Gdańsk.
Dykcik W.(2009), Pedagogika specjalna w systemie nauk pedagogicznych, [w:] W. Dykcik (red.), Pedagogika specjalna, Wydawnictwo UAM, Poznań.
Europejska strategia w sprawie niepełnosprawności 2010–2020: Odnowione zobowiązanie do budowania Europy bez barier, Bruksela 15.11.2010.
Karta Praw Osób Niepełnosprawnych. Uchwała Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, „Monitor Polski”, nr 50, poz. 474 i 475, s. 970-971.
Konwencja o prawach osób niepełnosprawnych, ONZ, Nowy Jork 2006.
Kotowski S.(2008), Przewodnik po problematyce osób niewidomych i słabo widzących, Fundacja Trakt, Warszawa.
Krause A. (2010), Współczesne paradygmaty pedagogiki specjalnej, Wydawnictwo Impuls,
Kraków.
Kwieciński Z.(2000), Mimikra czy sternik? Dramat pedagogiki w sytuacji przesilenia formacyjnego,
[w:] Tropy – ślady – próby. Studia i szkice z pedagogiki pogranicza, Wydawnictwo Edytor, Poznań–Olsztyn.
Kwieciński Z.(2011), Podwójne „przesunięcie paradygmatyczne” jako potrójne złudzenie,
[w:] M. Jaworska-Witkowska, Z. Kwieciński, Nurty pedagogii. Naukowe dyskursy odlotowe, Wydawnictwo Impuls, Kraków.
Kwieciński Z.(2012), Pedagogie postu. Preteksty – konteksty – podteksty, Wydawnictwo Impuls, Kraków.
Majewski T.(1998), Międzynarodowa Klasyfikacja Uszkodzeń, Niepełnosprawności i Upośledzeń
– nowe propozycje, „Problemy Rehabilitacji Zawodowej”, nr 1.
Międzynarodowa Klasyfikacja Funkcjonowania, Niepełnosprawności i Zdrowia - ICF oraz jej zastosowanie. Materiały robocze na CD, Centrum Systemów Informacyjnych Ochrony Zdrowia, Warszawa 8.10.2007.
Obuchowska I.(1987), Obecne i nieobecne paradygmaty w pedagogice specjalnej, „Kwartalnik
Pedagogiczny”, nr 4.
Rubacha K. (2003), Budowanie teorii pedagogicznych, [w:] Z. Kwieciński, B. Śliwerski (red.), Pedagogika. Podręcznik akademicki, t. 1, PWN, Warszawa.
Siegień A. (2005), Paradygmat, [w:] T. Pilch (red.), Encyklopedia pedagogiczna XXI wieku, t. 4, Wydawnictwo Akademickie Żak, Warszawa.
Tokarski J. (red.) (1978), Słownik wyrazów obcych, PWN, Warszawa.
Pobrania
Opublikowane
Jak cytować
Numer
Dział
Statystyki
Liczba wyświetleń i pobrań: 3759
Liczba cytowań: 0