Polska edukacja domowa jako mise en abyme między kondycją ludzką a społecznymi konstrukcjami oświatowymi

Abstrakt

Edukacja domowa, rozumiana jako społeczna forma organizacji edukowania dzieci i młodzieży, której koordynatorami są rodzice, a nie zawodowi oświatowcy pracujący w szkole, staje się, nie tylko w Polsce, główną alternatywą wobec państwowej oferty oświatowej. Nic zatem dziwnego, że właśnie w okresie znacznego jej ilościowego poszerzania się towarzyszą jej funkcjonowaniu szczególnie ożywione dyskusje. Przy wykorzystaniu krytycznoliterackiej i – szerzej – krytyczno-artystycznej kategorii mise en abyme autor chciałby wykazać „rozpięcie” edukacji domowej między powszednimi, ateoretycznymi rodzicielskimi wglądami w kondycję dziecka, a ściślej w antropologiczne warunki edukacji z ich osobniczymi konkretyzacjami, a politycznie motywowanymi przesądzeniami co do tego, kim młody człowiek jest, a kim winien się stać wskutek regularnej, a więc szkolnej edukacji. Będzie to perspektywa układu zwierciadeł, z ich walorami i defektami, które to zwierciadła tyleż adekwatnie oddają, co politycznie zniekształcają człowieczeństwo w ramach pojedynczych edukacyjnych zdarzeń i ich ciągów. Tak postrzegana, aktualna kondycja polskiej edukacji domowej wydaje się trudna, acz dysponuje sporym potencjałem optymalizacyjnym.