Uczenie się przez całe życie. Historia i teraźniejszość koncepcji polityczno-oświatowej

Abstrakt

Uczenie się, które zawsze było immanentną cechą ludzkiego życia, aktywnością w sposób naturalny wpisaną w ludzkie biografie, stanowi dziś fenomen intrygujący przedstawicieli różnych dyscyplin naukowych. Przychodzą oni z pomocą polityce oświatowej. Celem artykułu jest przedstawienie genezy idei uczenia się przez całe życie, której początków można dopatrzeć się już w czasach starożytnych. Ewolucja tej idei jest wynikiem zmian społecznych, nowych wyzwań wobec człowieka, jego wiedzy i umiejętności. Współcześnie uczenie się jest postrzegane jako wymóg stojący przed każdą jednostką; jako warunek jej osobistego rozwoju i pomyślności w życiu zawodowym i społecznym. Równocześnie polityka i gospodarka pokładają w wiedzy i kwalifikacjach pracobiorców nadzieję na rozwój ekonomiczny i sprostanie konkurencyjności w globalnym świecie. Autorzy wskazują na konieczność wspierania procesów uczenia się jednostek i społeczeństw przez politykę, gospodarkę, instytucje edukacyjne i naukę. Za presją wywieraną na społeczeństwie winny iść działania wspierające człowieka w jego całożyciowym procesie uczenia się. Stąd potrzeba m.in. badań nad uczeniem się ludzi dorosłych, zaangażowania środków budżetowych w rozwój nowoczesnych instytucji edukacji dorosłych czy tworzenia bodźców do uczenia się przez całe życie.