Czas jako obszar biograficznego uczenia się w późnej dorosłości w świetle dzienników Haliny Semenowicz
DOI:
https://doi.org/10.12775/PBE.2017.028Słowa kluczowe
Halina Semenowicz, starość, biograficzne uczenie się, teorie pomyslnego starzenia się, subiektywne miejsca pamięciAbstrakt
The article presents the relationship between memory/remembering, Halina Semenowicz’s diaries, a biographical learning theory and psychological theories of successful aging. One of the areas of lifelong learning - time – has undergone a detailed analysis from the p of the past, present and future in the light of H. Semenowicz’s diaries. A frequency analysis (that has been carried out by using the Focusson qualitative data analysis program) gave the ability to generate a conceptual categories which were the scaffolding for the interpretation of the data collected in the H. Semenowicz’s diaries. The results of the research allow us to draw conclusions that H. Semenowicz’s readiness for continuous learning was the result of
a combination of positive psychophysical conditions and the philosophy of life, in which lifelong learning (understood widely as learning in the course of life, spontaneous, incidental, informal) had an important place. Thus, H. Semenowicz can be an example for others, how
to grow old successfully, actively, creatively, in the community with others.
Bibliografia
Assmann A. (2009). Przestrzenie pamięci. Formy i przemiany pamięci kulturowej. W: Saryusz-Wolska M. (red.), Pamięć zbiorowa i kulturowa. Współczesna perspektywa niemiecka, Kraków.
Assmann J. (2003). Pamięć zbiorowa i tożsamość kulturowa. Borussia. Kultura. Historia. Literatura, nr 29.
Bauman Z. (2013). O pamięci raz jeszcze. http://socjoszpieg.blox.pl/2006/12/O-pamieci-raz-jeszcze.html, (dostęp: 25.02.2013).
Bauman Z. (1998). Śmierć i nieśmiertelność. O wielości strategii życia. Warszawa.
Bron A. (2006). Rozumienie uczenia się w teoriach andragogicznych. Teraźniejszość – Człowiek – Edukacja, nr 4.
Chabior A. (2000). Sytuacja rodzinna seniorów na przykładzie badań prowadzonych w województwie świętokrzyskim. W: Dzięgielewska M. (red.), Przestrzeń życiowa i społeczna ludzi starszych, Łódź.
Dubas E. (2012). Sztuka starzenia się – uczenie się w starości. Kontekst andragogiczny. W: Dubas E., Wąsiński A. (red.). Edukacyjna przestrzeń starości. Wybrane konteksty refleksji i badań, Katowice.
Dubas E. (1998). Biograficzność w oświacie dorosłych – wybrane stanowiska. Edukacja Dorosłych, nr 3.
Dubas E., Świtalski W. (red.) (2011). Uczenie się z własnej biografii. T. 1, Łódź.
Dubas E., Świtalski W. (red.) (2012). Uczenie się z biografii innych. T. 3, Łódź.
Dubas E., Stelmaszczyk J. (red.) (2014). Biografie edukacyjne. Wybrane konteksty. Łódź.
Dubas E., Stelmaszczyk J. (red.) (2015). Biografia i uczenie się. T. 4, Łódź.
Golka M. (2009). Pamięć społeczna i jej implanty. Warszawa.
Górny M. (2014). Długie trwanie. W: Saryusz-Wolska M., Traba R. i in. (red.). Modi memorandi. Leksykon kultury pamięci. Warszawa.
Hall E. T. (1999). Taniec życia. Warszawa.
Hirszowicz M., Neyman E. (2001). Społeczne ramy pamięci. Kultura i Społeczeństwo, nr 3-4.
Jurgiel-Aleksander A. (2013). Doświadczenia edukacyjne w perspektywie andragogicznej. Studium biograficzno-fenomenograficzne. Gdańsk.
Kargulowa A. (2012). Poradnictwo w perspektywie biograficznego uczenia się. Rocznik Lubuski, t. 38, cz. 2.
Kończal K. (2009). Bliskie spotkania z historią drugiego stopnia. W: Szpociński A. (red.). Pamięć zbiorowa jako czynnik integracji i źródło konfliktów. Warszawa.
Kończal K. (2007). Polsko-niemieckie miejsca pamięci. Borussia. Kultura. Historia. Literatura, nr 41(41).
Kula M. (2002). Nośniki pamięci historycznej. Warszawa.
Lengrand P. (1995). Obszary permanentnej samoedukacji. Warszawa.
Majchrzak K. (2017). Miejsca jako nośniki pamięci w edukacji studentów Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. Toruń, Wydział Nauk Pedagogicznych UMK – niepublikowana praca doktorska.
Malewski M. (2010). Od nauczania do uczenia się. O paradygmatycznej zminaie w andragogice. Wrocław.
Maruszewski T. (2005). Pamięć autobiograficzna. Gdańsk.
Nora P., (2001). Czas pamięci, Res Publica Nowa, nr 7.
Nora P. (1974). Mémoire collective. W: J. Le Goff (red.). Faire d’historie. Paryż.
Pineau G. (1995). Czas i edukacja permanentna. W: Lengrand P.Obszary permanentnej samoedukacji. Warszawa.
Rubin D. C. (red.) (1997). Remembering our past. Studies in autobiographical memory. Cambridge.
Semenowicz H. Dzienniki 1968-2004 (rękopis).
Semenowicz A., Solarczyk H., Szwech A. (red.) (2014). Inspiracje pedagogią freinetowską. Studia, źródła, wspomnienia dedykowane Halinie Semenowicz. T. 1, Toruń.
Skibińska E. (2006). Mikroświaty kobiet. Relacje autobiograficzne. Warszawa – Radom.
Solarczyk-Szwec H. (2015). Cztery ćwiartki biograficznego uczenia się. Rocznik Andragogiczny 2015, s. 119-134.
Solarczyk-Szwec H., Szwech A. (red.) (2016). Inspiracje pedagogią freinetowską. Dzienniki Haliny Semenoiwcz – matki i obywatelki. T. 2, Toruń.
Szacka B. (2006). Czas przeszły, pamięć, mit. Warszawa.
Szwech A. (2017). Biograficzne uczenie się w świetle dzienników H. Semenowicz. Toruń: Wydział Nauk Pedagogicznych UMK – niepublikowana praca doktorska.
Włodarczyk E. (2014). Czas jako wymiar i obszar ludzkich działań (perspektywa pedagogiczna). W: Danilewicz W., Theiss W. (red.). Pedagogika społeczna wobec zagrożeń człowieka i idei sprawiedliwości społecznej. Warszawa.
Wylęgała A. (2014). Przesiedlenia a pamięć. Studium (nie)pamięci społecznej na przykładzie ukraińskiej Galicji i polskich „ziem odzyskanych”. Toruń.
Zając – Lamparska L. (2012). Psychologiczne koncepcje pomyślnego starzenia się człowieka. Rocznik Andragogiczny 2012.
Zimbardo P., Boyd J. (2009). Paradoks czasu. Warszawa.
Zimbardo P., (2009). Wieczna chwila i inne czasy, Charaktery, nr 5, http://charaktery.eu/artykul/1873 [dostęp: 01.06.2017].
Pobrania
Opublikowane
Jak cytować
Numer
Dział
Statystyki
Liczba wyświetleń i pobrań: 884
Liczba cytowań: 0
