Nadzieja – cnota usprawniająca jakość życia współczesnego człowieka

Abstrakt

Nadzieja towarzyszy człowiekowi w dążeniu do spełnienia czegoś; co jest niezbędne i konieczne dla ludzkiej egzystencji. Przeciwdziała ona poczuciu utraty wartości najcenniejszych dla człowieka. Brak nadziei prowadzi człowieka do rozpaczy; a tym samym często do podejmowania decyzji prowadzących do nieodwracalnych sytuacji życiowych. Nadzieja pozwala przejść człowiekowi przez najtrudniejsze momenty i okresy życia. Z jednej strony kształtuje wizję egzystencjalną człowieka; przepełnioną jego ufnością; wiarą w lepszy; sprzyjający los; z drugiej oddziałuje na jego poczucie transcendencji; którą przenika otucha. Nadzieja usprawnia życie człowieka. I chociaż nie ma nadziei bez obaw; to jest ona drogą poszukiwania sensu życia. Nadzieja jest siłą chroniącą zwłaszcza tych; którzy stają na skraju rozpaczy przyjmującej postać poczucia beznadziejności. Jako byt racjonalny przypisany strukturze osobowości każdego człowieka; można ją postrzegać w kilku sprzecznych ze sobą wymiarach. Nadzieja jest przyczyną usprawniającą wszystkie wymiary życia każdego człowieka. Realizuje się poprzez świat wartości; ku którym człowiek zdąża i bez których nie może kształtować jakości swojego życia. Nadzieja ma swoją strukturę; przez którą należy rozumieć pewien układ osobliwych właściwości wchodzących z różną siłą we wzajemne relacje; które są jednocześnie jej elementami i stanowią całość decydującą o indywidualnym i niepowtarzalnym charakterze poczucia nadziei w przypadku każdego człowieka. Rodzi się pytanie o znaczenie nadziei; jej miejsce i rolę w procesach pedagogicznych; w których świadomymi podmiotami są osoby wychowywane i wychowujące. Pedagogika nadziei jest próbą wnikania w istotę szczególnie ważnych elementów/czynników wspomagających rozwój osobowości człowieka.