Zjawisko zażywania muchomora czerwonego (amanita muscaria) wśród uczestników internetowych grup dyskusyjnych
DOI:
https://doi.org/10.12775/SPI.2023.2.009Słowa kluczowe
muchomor czerwony, grzyby, substancje psychoaktywne, środki odurzające, intoksykacja, halucynogenyAbstrakt
Muchomor czerwony to jeden z najbardziej rozpoznawalnych gatunków grzybów i chociaż wiedza o jego toksyczności w polskim społeczeństwie jest powszechna, to w ostatnich latach obserwujemy zjawisko jego rekreacyjnego zażywania. Celem badania było dokonanie opisu tego zjawiska i scharakteryzowanie uczestników internetowych grup dyskusyjnych w kontekście indywidualnych i społecznych uwarunkowań używania tego grzyba. Badanie zostało przeprowadzone przy wykorzystaniu opracowanej na potrzeby badania ankiety, zawierającej pytania dotyczące: zjawiska zażywania muchomora czerwonego, kwestii związanych ze zdrowiem psychicznym oraz danych socjodemograficznych respondentów. Do próby badawczej zakwalifikowano 95 osób: 32 kobiety, 60 mężczyzn oraz trzy osoby, które zadeklarowały inną płeć. Zostały one przydzielone do dwóch grup: osób eksperymentujących (OE) i osób używających muchomora czerwonego regularnie (OU). Zebrane dane pozwoliły określić z jaką częstotliwością, w jakiej formie i dawkach oraz w jakich okolicznościach przyjmują i z jakich źródeł pozyskują go badani. Ustalono jakie efekty zażywania, bezpośrednie i długotrwałe, obserwują u siebie badani. Uzyskane wyniki pokazują, że stosowanie substancji psychoaktywnych jest stale rozwijającym się zjawiskiem, a zmieniające się w nim trendy stwarzają konieczność podjęcia refleksji nad systemem wsparcia dla osób z problemem uzależnienia.
Bibliografia
Barwina M., Habrat B., Sein Anand J. (2014). Nadużywanie benzydaminy, „Alkoholizm i Narkomania”, nr 27, s. 77–87.
Beuhler M.C. (2016). Overview of Mushroom Poisoning, [w:] J. Brent, K. Burkhart, P. Dargan, B. Hatten, B. Megarbane, R. Palmer (red.), Critical Care Toxicology, Edinburgh: Springer, Cham, s. 2103–2128.
Błachut M., Badura-Brzoza K., Jarząb M., Gorczyca P., Hese R.T. (2013). Podwójna diagnoza u osób uzależnionych lub szkodliwie używających substancji psychoaktywnych, „Psychiatria Polska”, t. 47, nr 2, s. 335–352.
Chwaluk P., Przybysz I. (2015). Intoksykacje muchomorem czerwonym w Polsce – nowa tendencja na scenie narkotykowej czy współczesna adaptacja obcych tradycji? Przegląd literatury i doniesienie kliniczne, „Etnobiologia Polska”, nr 5, s. 89–98.
Crocq M.A. (2007). Historical and Cultural Aspects of Man’s Relationship with Addictive Drugs, „Dialogues in Clinical Neuroscience”, t. 9, nr 4, s. 355–361.
Czabała C. (2008). Typologia pacjentów korzystających z instytucjonalnej pomocy w związku z używaniem narkotyków, „Serwis Informacyjny Narkomania”, t. 43, nr 4, s. 3–6.
Europejskie Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii (2022). Europejski raport narkotykowy 2022: Tendencje i osiągnięcia, Luksemburg: Urząd Publikacji Unii Europejskiej.
Johnston G.A.R. (2014). Muscimol as an Ionotropic GABA Receptor Agonist, „Neurochemical Research”, t. 39, nr 10, s. 1942–1947.
Johnston G.A.R., Chebib M., Duke R., Fernandez S., Hanrahan J., Hinton T. (2009). Herbal Products and GABA Receptors, „Encyclopedia of Neuroscience”, nr 4, s. 1095–1101.
Just M., Ogłodek E. (2013). Pacjent z rozpoznaniem zapalenia trzustki oraz „podwójnej diagnozy”, „Polski Merkuriusz Lekarski”, t. 34, nr 203, s. 298–301.
Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii (2020). Raport o stanie narkomanii w Polsce 2020, Warszawa: Krajowe Biuro do Spraw Przeciwdziałania Narkomanii.
Marciniak B., Ferenc T., Kusowska J., Ciećwierz J., Kowalczyk E. (2010). Zatrucia wybranymi grzybami o działaniu neurotypowym i halucynogennym, „Medycyna Pracy”, t. 61, nr 5, s. 583–595.
Michelot D., Melendez-Howell L.M. (2003). Amanita muscaria: Chemistry, Biology, Toxicology, and Ethnomycology, „Mycological Research”, t. 107, nr 2, s. 131–146.
Mikaszewska-Sokolewicz M.A., Pankowska S., Janiak M., Pruszczyk P., Łazowski T., Jankowski K. (2016). Coma in the Course of Severe Poisoning After Consumption of Red Fly Agaric (Amanita muscaria), „Acta Biochimica Polonica”, t. 63, nr 1, s. 181–182.
Motyka M., Marcinkowski J.T. (2014). Nowe metody odurzania się. Cz. I: Leki dostępne bez recepty wykorzystywane w celach narkotycznych, „Problemy Higieny i Epidemiologii”, t. 95, nr 3, s. 504–511.
Nielsen E., Schousboe A., Hansen S.H., Krogsgaard-Larsen P. (1985). Excitatory Amino Acids: Studies on the Biochemical and Chemical Stability of Ibotenic Acid and Related Compounds, „Journal of Neurochemistry”, t. 45, nr, s. 725–731.
Stebelska K. (2013). Fungal Hallucinogens Psilocin, Ibotenic Acid, and Muscimol, „Therapeutic Drug Monitoring”, t. 35, nr 4, s. 420–442.
Trojanowska A. (2001). O leczniczym użyciu grzybów w XIX wieku, „Analecta” t. 10, nr 2, s. 111–127.
Netografia
Marcinek M. (2022). Niebezpieczny trend w mediach społecznościowych. Chodzi o trujące muchomory, https://www.pap.pl/aktualnosci/news%2C1454002%2Cniebezpieczny-trend-w-mediach-spolecznosciowych-chodzi-o-trujace-muchomory [dostęp: 14.12.2022].
Trela K. (2022). Łódź. Trzy osoby trafiły na OIOM po zatruciu muchomorem. „Było to spożycie celowe, w celu odurzenia”, https://wiadomosci.gazeta.pl/wiadomosci/7,114883,29027663,lodz-trzy-osoby-trafily-na-oiom-po-zatruciu-muchomorem-bylo.html [dostęp: 14.12.2022].
Pobrania
Opublikowane
Jak cytować
Numer
Dział
Licencja
Prawa autorskie (c) 2023 Marta Pięta-Chrystofiak, Damian Brohs
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Autor zgłaszając swój artykuł oświadcza, że:
jest Autorem artykułu (zwanego dalej Utworem) i:
- przysługują mu wyłączne i nieograniczone prawa autorskie do Utworu,
- jest uprawniony/a do rozporządzania prawami autorskimi do Utworu.
Udziela Akademii Ignatianum w Krakowie nieodpłatnej, niewyłącznej, nieograniczonej terytorialnie licencji do korzystania z Utworu na następujących polach eksploatacji:
- utrwalania utworu w formie papierowej, a także na nośniku cyfrowym lub magnetycznym;
- zwielokrotnienia utworu dowolną techniką, bez ograniczenia ilości wydań i liczby egzemplarzy;
- rozpowszechniania utworu i jego zwielokrotnionych egzemplarzy na jakimkolwiek nośniku, w tym wprowadzenia do obrotu, sprzedaży, użyczenia, najmu;
- wprowadzenia utworu do pamięci komputera;
- rozpowszechniania utworu w sieciach informatycznych, w tym w sieci Internet;
- publicznego wykonania, wystawienia, wyświetlenia, odtworzenia oraz nadawania i reemitowania, a także publicznego udostępniania utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i czasie przez siebie wybranym;
- w zakresie praw zależnych do Utworu, obejmujących w szczególności prawo do dokonania koniecznych zmian w Utworze, wynikających z opracowania redakcyjnego i metodycznego, a także do dokonania tłumaczenia Utworu na języki obce.
Udzielenie licencji następuje z chwilą przekazania Utworu na rzecz Akademii Ignatianum w Krakowie. Akademia Ignatianum w Krakowie jest uprawniona do udzielania dalszych sublicencji do Utworu, w zakresie udzielonego prawa. Licencja jest ograniczona czasowo i zostaje udzielona na okres 15 lat, licząc od daty jej udzielenia.
Polityka prywatności
Statystyki
Liczba wyświetleń i pobrań: 325
Liczba cytowań: 0
