Dotyk inteligencji

Abstrakt

Nie jestem do końca przekonany, że to co zwykle arteterapeuci robią ze swoimi klientami jest rzeczywiście sztuką a nie pewną formą terapii zajęciowej. Również nie mam pewności, czy te działania mogą mieć jakikolwiek długotrwały wpływ na złagodzenie ich cierpienia, inny niż tylko ten, który osiągamy poprzez zwykłe przesunięcie uwagi i zapewnienie chwilowego towarzystwa w działaniu. Przy czym ani na chwilę nie zwątpiłem w istotny związek sztuki z indywidualnym i zbiorowym dobrostanem, z zastrzeżeniem, że mówimy o tych formach i aktywnościach, które zostały sztuką nazwane właściwie. Jednym z celów tego tekstu jest wyartykułowanie, jak można rozumieć to znaczenie. Praktyka arteterapeutyczna zbudowana wokół konwencji, którymi posługuje się psychoanaliza wydaje mi się całkowicie błędna, ponieważ u legitymizujących ją podstaw, leży racjonalność i modelowanie, które są przedkładane nad odczuwanie i tworzenie dobrych artystycznych form. Racjonalne, analityczne sposoby poznawania widzę jako całkowite zaprzeczenie intuicyjnych i wyobrażeniowych procedur poznawania w sztuce, gdzie - jak jestem przekonany - dotyk [ang. touch] a nie rozmowa, ma znaczenie terapeutyczne. Sztuka oferuje zmianę w pacjencie raczej w działaniach prowadzonych “od wewnątrz” niż “z zewnątrz” procesów twórczych. Jest to możliwe dzięki empatycznemu zestrojeniu terapeuty z pacjentem, a nie dzięki argumentom i perswazjom z jednej strony a posłuszeństwu z drugiej.