Personalizm społeczny, jego implikacje dla edukacji i implementacje w społeczeństwie

Abstrakt

Człowiek-osoba jest, według personalizmu, otwarty na innych, potrzebuje innych oraz tworzy różne formy społeczności. Uspołecznienie człowieka-osoby jest przede wszystkim wynikiem braku i nadmiaru. Człowiek-osoba, kolokwialnie rzecz ujmując, potrzebuje innych ludzi, aby się rozwijać, potrzebuje relacji interpersonalnych, aby „dawać i brać”. Celem niniejszej refleksji jest przedstawienie teoretycznych podstaw personalizmu społecznego, jego pedagogicznych implikacji oraz wybranych przykładów rozwijania go w praktyce. Autor wykazuje, że „ja” skierowane do „ty” staje się też „ja” dla „ty”. Teoria człowieka-osoby jako bytu relacyjnego przekłada się zatem na teleologię wychowania i praktykę pedagogiczną. „Ja” nakierowane jest „ku” i „dla” „ty”/„Ty”, na bycie „z” „ty”/„Ty”. Warto zauważyć, że personalizm społeczny jest drogą „pomiędzy” indywidualizmem a kolektywizmem. Próbuje łączyć dobro indywidualne z dobrem wspólnym poprzez właściwość uczestnictwa we wspólnocie. Pedagogia osoby realizowana jest we wspólnocie, zgodnie z zasadami towarzyszenia poprzez dialog. Zmierza do pełnego rozwoju człowieka jako osoby – rozwoju, który realizuje się poprzez czynną miłość wobec drugiego człowieka w duchu solidarności.