Rola prawdy w wychowaniu osoby w świetle antropologii Karola Wojtyły
DOI:
https://doi.org/10.12775/PCh.2022.005Słowa kluczowe
prawda, osoba, wartości, wychowanie, samowychowanieAbstrakt
Częstym dziś zjawiskiem jest analizowanie wychowania bez zatrzymywania się na specyfice tego procesu, na założeniach antropologicznych tego działania, nierzadko z lekceważeniem ich spójności, czasem nawet negowaniem ich niezbędności. Jest to skutek sceptycznego stosunku do prawdy zarówno w wymiarze ontologicznym – jako jednego z transcendentaliów, jak i wartości duchowej w wymiarze aksjologicznym. Do rozważenia roli prawdy w wychowaniu osoby wybrano tu personalizm Karola Wojtyły ze względu na ukazany w nim ścisły związek prawdy człowieczeństwa (którego istotą jest bycie osobą) z prawdą o ludzkim działaniu. Za szczególnie dziś ważne uznano bowiem przeanalizowanie roli prawdy w wychowaniu jako szczególnym działaniu człowieka. Aby dokonać analizy roli prawdy w wychowaniu osoby w świetle antropologii Wojtyły, wyodrębniono główne obszary problemowe: prawdę o człowieku i prawdę człowieka, prawdę o istocie wychowania jako specyficznego działania oraz prawdę o istocie samowychowania. Zgodnie z tą antropologią obszary te ściśle się ze sobą wiążą, wzajemnie przenikają i warunkują. Podstawą jest prawda o człowieku jako osobie i o jej działaniu, poprzez które człowiek jako osoba ujawnia się, realizuje i spełnia. Świadomość zasadniczego znaczenia prawdy w wychowaniu, w działaniach wychowawczych i samowychowawczych, jej niezbędności w rozumieniu człowieka oraz jego rozwoju wydaje się dziś nabierać coraz większej wagi. Otwiera nowe perspektywy w spojrzeniu na rzeczywistość wychowawczą, na trudne współczesne problemy, sytuacje i relacje wychowawcze, a także na odpowiedzialność uczestników procesów wychowawczych.
Bibliografia
Buttiglione, R. (1996). Myśl Karola Wojtyły. Tłum. P. Mikulska. Lublin: TN KUL.
Chudy, W. (2009). Pedagogia godności. Elementy etyki pedagogicznej. Lublin: TN KUL.
Olbrycht, K. (2007). Rola przykładu, wzoru, autorytetu i mistrza w wychowaniu osobowym. Toruń: Adam Marszałek.
Półtawski, A. (2000).Realizm fenomenologii. Husserl – Ingarden – Stein – Wojtyła. Toruń: Wydawnictwo Rolewski.
Wojtyła, K. (1959). Miłość a odpowiedzialność. Ateneum Kapłańskie, 59(2), 163–172.
Wojtyła, K. (1969). Problem doświadczenia w etyce. Roczniki Filozoficzne, 17(2), 5–24.
Wojtyła, K. (1979). Problem konstytuowania się kultury poprzez ludzką praxis. Roczniki Filozoficzne KUL, 27(1), 9–20.
Wojtyła, K. (1994).Osoba i czyn oraz inne studia antropologiczne. Red. T. Styczeń, W. Chudy, J. W. Gałkowski, A. Rodziński, A. Szostek. Lublin: TN KUL.
Wojtyła, K. (1999). Odpowiedzialność ludzi nauki i kultury za prawdę – przemówienie do rektorów wyższych uczelni w Polsce wygłoszone w Toruniu 7.06.1999.
Wojtyła, K. (2009). Filozof i papież. Wybór tekstów. Red. J. Merecki. Warszawa: Oficyna Naukowa „n”.
Pobrania
Opublikowane
Jak cytować
Numer
Dział
Licencja
![Creative Commons License](http://i.creativecommons.org/l/by-nd/4.0/88x31.png)
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Statystyki
Liczba wyświetleń i pobrań: 308
Liczba cytowań: 0