Starzenie się populacji osadzonych nowym wyzwaniem dla Służby Więziennej w Polsce (?)

Abstrakt

Starość to szczególny etap w życiu człowieka, etap który pociąga za sobą rozliczne zmiany w funkcjonowaniu jednostki. Zmiany te dotyczą różnych obszarów życia człowieka: fizycznego, psychicznego, społecznego i rzutują na dalszą sytuację osoby. Starość, jakkolwiek dotyka wszystkich ludzi, jest procesem zindywidualizowanym i u każdego przebiega w odmienny sposób. Sposób ten stanowi konsekwencję dotychczasowego życia i aktywności jednostki, przy czym warunkowany jest przez pojawiające się czynniki dodatkowe, jak np. choroby. Mając na uwadze, że osoby w wieku starszym stanowią niezwykle cenny element społeczeństwa,  konieczne staje się udzielenie im wsparcia i pomoc w  prowadzeniu godnego życia. Wspomniane wsparcie staje się szczególnie istotne w odniesieniu do seniorów odbywających kary pozbawienia wolności. Grupa ta, choć rosnąca w sposób najbardziej dynamiczny jeżeli chodzi o populację więźniów, z reguły jest marginalizowana i pomijana w przypadku tworzenia programów penitencjarnych czy opracowywania metod pracy z osadzonymi.

Celem niniejszego artykułu jest ukazanie sytuacji skazanych w wieku senioralnym. W kolejnych częściach tekstu zostały omówione zróżnicowanie społeczności więźniów seniorów oraz przebieg procesu starzenia się w warunkach izolacji. Całość zamykają wskazania, postulaty dotyczące pracy z osobami w wieku starszym.