Wzmacnianie rezyliencji poprzez bajki. Dziewczyna bez rąk braci Grimm

Abstrakt

Celem niniejszego artykułu jest zilustrowanie niezwykłego potencjału wzmacniania rezyliencji uczniów szkół podstawowych, jaki posiadają narracje literackie, a zwłaszcza baśnie. Punktem wyjścia tych refleksji jest mimetyczno-katartyczna wizja narracji literackiej, zaproponowana już przez Arystotelesa, a następnie rozwinięta przez takich współczesnych autorów, jak Paul Ricoeur, Alasdair MacIntyre, David Carr i inni. Konkretną egzemplifikacją ogólnego twierdzenia, że wielkie historie literackie posiadają znaczny potencjał pedagogiczny, jest analiza klasycznej opowieści braci Grimm Dziewczyna bez rąk, będącej doskonałą mimezą, zarówno dosłowną, jak i figuratywną, rezylientnego charakteru. Co więcej, traumatyczne okoliczności, na tle których objawia się rezylientny charakter głównej postaci, są związane z rodziną, co sprawia, że historia ta jest szczególnie aktualna w obecnych czasach, w których obserwujemy wyjątkowo dużą liczbę rozwodów, a także innego rodzaju problemy związane z rodziną, mające bezpośredni wpływ na rozwój dzieci. Różnorodność „filarów” lub „czynników” rezyliencji jest łatwo zauważalna w zachowaniu „dziewczyny bez rąk”, dzięki czemu ta narracja okazuje się być wyjątkowym i zachęcającym przykładem pokonywania wszelkich trudności i przeszkód, które napotykają również nasi uczniowie na swojej drodze do pełniejszej integracji i osobistego szczęścia.