Osoba, relacja i miłość. Znaczenie personalistycznej antropologii pedagogicznej dla promocji wychowawczych i wspierających relacji

Abstrakt

Artykuł przedstawia antropologię pedagogiczną dla nauczycieli, pedagogów i osób trudniących się pomocą ludziom, która podkreśla znaczenie związku między osobą a relacją, biorąc pod uwagę perspektywę dialogu między pedagogiką a personalizmem (Vico, 2002; Mari, 2006; Musaio, 2009). Kiedy pedagodzy i profesjonaliści stają w obliczu wyzwań, dyskomfortu i zranionej egzystencji, polegają na „różnych formach życia” (Zambrano, 1991, 1996) i wykorzystują wrażliwy rozum, aby odkryć ukryte, niewypowiedziane i głębokie wymiary każdej osoby oraz ich relacji edukacyjnych i pomocowych. Aktywnie uczestnicząc w relacji pomocowej, przyczyniają się do
określenia „kochającego działania edukacyjnego” jako zasadniczego podejścia, jako sposobu doświadczania spotkania, przyjmując odpowiedzialność za relację pomocową z drugą osobą, pomagając jej w odkrywaniu i tworzeniu porządku serca (De Monticelli, 2012) pomimo doświadczanych trudności.