Wolność jest z daru prawdy

Abstrakt

Wydana niedawno Medytacja na temat bezinteresownego daru św. Jana Pawła II wprowadza nas w prawdę osoby ludzkiej, odsłanianą przez tajemnicę miłości. Jej światło bije od zawsze z Boskiego aktu stwarzania człowieka mężczyzną i kobietą posłanymi do siebie nawzajem. Nie rozumie człowieka ten, kto nie kontempluje go w świetle tego aktu, czyli w świetle Początku, do którego odnosząc „wszechświat i historię”, św. Jan Paweł II (Redemptor hominis [RH], 1979, nr 1) otwierał się na przyjęcie daru prawdy. Dar prawdy przychodzi do każdego człowieka poprzez osobę, do której jest on posłany. Jednoczenie się mężczyzny i kobiety w „jedno ciało” stanowiło dla św. Jana Pawła II podstawę pojmowania wszystkich innych wspólnot osobowych, w tym także Trynitarnej Wspólnoty Osób Boskich. Na bezinteresownym darze, stanowiącym fundament małżeństwa, Jan Paweł II budował antropologię adekwatną oraz teologię ciała. Negacja Początku, jakim jest akt stworzenia, dokonana przez nowożytność, zamknęła
ludziom drogę do daru prawdy, skazując ich na tragedię tzw. wolności absolutnej, która przekreśla tożsamość człowieka i wywołuje chaos niszczący małżeństwo, rodzinę, naród, a w nich Kościół i społeczeństwo. Odrodzenie społeczeństwa i Kościoła dokona się
nie przez takie czy inne reformy instytucji, w których się one wyrażają, lecz w osobach powracających do Początku. Do tego powrotu wzywa je i „zachwyca” osobowe piękno człowieka, będące „obrazem i podobieństwem” Piękna Osób Boskich. W osobowym
Pięknie odsłania się Prawda i Droga wiodąca do Życia, do którego człowiek jest skierowany na Początku. Nowożytność, negująca akt stworzenia, odrywa człowieka od Prawdy i zsyła go na bezdroża, na których czeka na niego tylko śmierć.