Pedagogiczna nadzieja między obecnością i obietnicą
DOI:
https://doi.org/10.12775/PCh.2021.005Słowa kluczowe
personalism, personalizm, nadzieja pedagogiczna, obecność wychowawcza, nadzieja, dialog międzypokoleniowyAbstrakt
Co można uznać za oryginalny wkład chrześcijaństwa w rozwój personalizmu na gruncie filozofii? Na wstępie niniejszego artykułu zaprezentowano, przede wszystkim poprzez odniesienie do paradygmatycznej idei nadziei, refleksyjne odczytanie chrześcijańskiej myśli personalistycznej w kontekście bieżącego dyskursu pedagogicznego. Wracając do tradycyjnej koncepcji osoby, jak i filozoficzno-ontologicznej spuścizny tegoż pojęcia, niniejszy esej poświęcony jest omówieniu dynamiki relacji wychowawczej zachodzącej między nauczycielem i wychowankiem. W tym właśnie ujęciu podjęta zostaje próba wykazania, że wychowawca przedstawia się jako osoba nadziei poprzez swoją wychowawczą obecność i szacunek dla obietnicy.
Bibliografia
Agazzi, A. (1955). Pedagogia secondo la concezione cristiana e situazione storico-culturale. In Scholé (Eds.), La pedagogia cristiana, Atti del I Convegno di Scholé (Gargnano, 9–11 settembre 1954) (pp. 249–259). Brescia: La Scuola.
Agosti, M. (1955). Premesse e contributi alla elaborazione di una pedagogia integrale secondo il personalismo cristiano. In Scholé (Eds.), La pedagogia cristiana, Atti del I Convegno di Scholé (Gargnano, 9–11 settembre 1954) (pp. 237–247). Brescia: La Scuola.
Arvanitis, E. (2018). Preservice teacher education: Towards a transformative and reflexive learning. Global Studies of Childhood, 8(2), 114–130.
Benasayag, M. & Schmit, G. (2003). Les passions tristes. Paris: La Découvert.
Benedetto XVI (2009). Caritas in veritate. Lettera enciclica. Vaticano: Libreria Editrice Vaticana.
Bloch, E. (1959). Das Prinzip Hoffnung. Frankfurt: Suhrkamp. Transl. It.: (2019). Il principio speranza. Milano: Mimesis.
Boella, L. (2019). Europa perduta, Europa da ricostruire, Maria Zambrano. Materiali di estetica, 6, 2, 53–71.
Buber, M. (1956). Between man and man Education. Pastoral Psychology, 7, 9, 41–45.
Buber, M. (1967). A believing humanism: my testament. New York: Simon and Schuster.
Catalfamo, G. (1986). Fondamenti di una pedagogia della speranza. Brescia: La Scuola.
Catalfamo, G. (1966). I fondamenti del personalismo pedagogico. Roma: Armando.
Crotti, M. (2017). Reflectiveness in professional teacher training. Edetania, 52, 85–106.
Erikson, E. H. (1964). Insight and responsibility. New York: Norton.
Flores D’Arcais, G. (Ed.) (1994). Pedagogie personalistiche e/o pedagogia della persona. Brescia: La Scuola.
Goisis, G. (2020). La speranza. Padova: Edizioni Messaggero.
Kant, I. (2007). Critique of Pure Reason. New York: Cambridge University Press.
Koselleck, R. (2004). Futures Past: On the Semantics of Historical Time. New York: Columbia University Press.
Lamacchia, A. (1977). Introduzione a E. Mounier, Personalismo e cristianesimo. Bari: Ecumenica.
Lizzola, I. (2015). Di generazione in generazione. L’esperienza educativa tra consegna e nuovo inizio. Milano: Franco Angeli.
Macchietti, S. S. (1998). Appunti per una pedagogia della persona. Roma: Bulzoni.
Malebranche, N. (1963). Traité de l’amour de Dieu and Trois Lettres du P. Malebranche. Vol. 14. Ed. André Robinet. Paris: Vrin.
Marcel, G. (1973). Tragic Wisdom and Beyond. Evanston, IL: Northwestern University Press.
Marcel, G. (1980). Homo viator. Prolegomeni ad una metafisica della speranza. Roma: Borla.
Mari, G. (2001). Pedagogia cristiana come pedagogia dell’essere. Brescia: La Scuola.
Mari, G. (2017). The teacher as educator: a fundamental contribution to school quality. Edetania, 52, 107–124.
Maritain, J. (1943). Education at the Crossroads. New Haven: Yale University Press.
Maritain, J. (1982). De l’espérance. Cahiers Jacques Maritain, 4-bis, 67–73.
Melchiorre, V. (2000). Sulla speranza. Brescia: Morcelliana.
Melchiorre, V. (2007). Essere persona. Natura e struttura. Milano: Fondazione Achille e Giulia Boroli.
Mounier, E. (1975/1936). Manifesto al servizio del personalismo comunitario. Bari: Ecumenica.
Mounier, E. (2001). Lettere sul dolore. Uno sguardo sul mistero della sofferenza. Milano: Biblioteca Universale Rizzoli.
Mounier, E. (2010/1952). Personalism. Notre Dame: Routledge & Kagan Paul Ltd.
Nédoncelle, M. (1959). Verso una filosofia dell’amore e della persona. Roma: Edizioni Paoline.
Péguy, C. (1929). La Porche du Mystère de la deuxième vertu. Paris: Gallimard.
Péguy, C. (2017/1956). I misteri. Il mistero dei santi innocenti. Milano: Jaca Book.
Ricoeur, P. (1983). Meurt le personnalisme, revient la personne… Esprit, 73(1), 113–119.
Ricoeur, P. (1990). Soimême comme un autre. Paris: Seuil.
Ricoeur, P. (1991). From text to action. Evanston: Northwestern University Press.
Ricoeur, P. (1992). Oneself as Another. Chicago: University of Chicago Press.
Ricoeur, P. (2002). La persona. Brescia: Morcelliana.
Ricoeur, P. (2005). Percorsi del riconoscimento. Milano: Raffaello Cortina.
Stefanini, L. (1955). Institutio divina e institutio umana. In Scholé (Eds.), La pedagogia cristiana, Atti del I Convegno di Scholé (Gargnano, 9–11 settembre 1954) (pp. 33–53). Brescia: La Scuola.
Vico, G. (1995). I fini dell’educazione. Brescia: La Scuola.
Vico, G. (2007). L’avvento educativo dei ‘poveri cristi’. Milano: Vita e Pensiero.
Pobrania
Opublikowane
Jak cytować
Numer
Dział
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Statystyki
Liczba wyświetleń i pobrań: 657
Liczba cytowań: 0
