Grupa Balinta jako narzędzie doskonalące relacje z niepełnosprawnym pacjentem
DOI:
https://doi.org/10.12775/PBE.2015.057Słowa kluczowe
Grupa Balinta, pomaganie, umiejętności pomagania, lekarz-pacjent, szkolenieAbstrakt
Celem niniejszej pracy jest ukazanie zalet grup Balinta jako metody doskonalenia umiejętności pomagania wśród przedstawicieli zawodów pomocowych. Metoda Michaela Balinta jest specyficzną grupy dyskusyjnej, pierwotnie ukierunkowanej na pracę z lekarzami pierwszego kontaktu jednak z powodzeniem stosowana dla psychologów, pedagogów, pracowników socjalnych, wolontariuszy i innych grup zawodowych. Grupa (8-12) zaproszonych lekarzy pod okiem prowadzącego spotkanie lidera omawiała przedstawioną historię spotkania z pacjentem. Kluczowymi aspektami grupy Balinta są między innymi atmosfera ufności, otwartości, bezpieczeństwa emocjonalnego oraz szacunku dla poglądów wygłaszanych przez innych członków grupy. W celu głębszego zrozumienia zalet metody Balinta przybliżono sylwetkę i rozwój naukowy autora tej metody szkolenia. W dalszej części omówione zostały podstawowe cechy typowej sesji balintowskiej oraz roli lidera grupy jako osoby odpowiedzialnej za jej przebieg. Wnioski do których dochodzi autor skupiają się wokół poglądu, że seminarium balintowskie pozwala przyjrzeć się procesowi pomagania i zrozumieć dynamikę kontaktu z osobą wspomaganą i poprzez to rozwinąć swe umiejętności pomagania jako znaczący element kompetencji zawodowych.
Bibliografia
Balint M. (1957), The Doctor, His Patient and the Illness, International Universities Press, London.
Balint E., Norell J. S. (2001), Six Minute for the Patent. Interactions in General Practice Consultation, Travistock Press, London.
Balint M., Balint E., Gosling R., Hildebrand P. (1966), A Study of Doctored: Mutual Selection and the Evaluation of Results in a Training Program for Family Doctors, Tavistock Publications Limited, London.
Benson J., Magraith K. (2005), Compassion Fatigue and Burnout: the Role of Balint Groups, Aust. Fam. Physician, vol. 34, No. 6, s. 497–508. http://dx.doi.org/10.1001/jama
.293.4.501-a.
Engel L. (2009), Zastosowanie grup Balinta, w: Wasilewski B., Engel L., (red.), Grupy Balinta, teoria i zastosowanie, Wydawnictwo Eneteia, Warszawa, s. 107–128.
Jones E., Salinsky J., (1993) Assessing the effect of a Balint weekend. Postgraduate Education
for General Practice, 4, 111–116.
Johnson A. H., Nease D. E., Milberg L. C., Addison R. B. (2004), Essential of Effective Balint Group Lidership, Family Medicine, vol. 36, No. 4, s. 253–259. http://dx.doi.
org/10.1370/afm.81.
Johnson A. H. (2001), The Balint Movement in America, Family Medicine, vol. 33, No. 3, s. 174–177.
Kutter P. (2002), From the Balint Method Toward Profession-related Supervision, The American Journal of Psychoanalysis, vol. 62, No. 4, s. 313–325. http://dx.doi.org/10.1023/a:1017968521403.
Lerner A. L., Malm R. L., (2004), A Preliminary Investigation of Balint and Non-Balint Behavioral
Medicine Training, Family Medicine, vol. 36, No. 2, s. 114–117. http://dx.doi.org/10.1370/afm.81.
Main T. (1978), Some medical defences against involvement with patients. Journal of the Balint Society, 6, 3–11.
Meszaros J. (2003), Could Balint Have Done More for Ferenczi?, The Journal of Psychoanalysis,
vol. 63, No. 3, s. 239–255. http://dx.doi.org/10.1023/a:1025493004332.
Moreau-Ricaud M. (2002), An Introduction, The American Journal of Psychoanalysis, vol. 62, No. 1, s. 17–24, http://dx.doi.org/10.1023/a:1017959922311.
Samuel O. (1989) How doctors learn in Balint groups. Family Practice, 6, 108–113.
Scheingold L. (1988), Balint work in England: lessons for American family medicine. Journal of Family Practice, 26, 3, 315–20.
Stelcer B. (2009), Grupy Balinta w opiece terminalnej, Wasilewski B., Engel L., (red.), Grupy Balinta, teoria i zastosowanie, Wyd. Eneteia, Warszawa, s. 179–188
Stelcer B. (2009), Humanistyczny wymiar relacji lekarz – pacjent, w: Wawrzyniak J. (red.) Etyczny wymiar komunikacji interpersonalnej w praktyce klinicznej, Wydawnictwo Naukowe UAM, s. 35–47
Stelcer B. (2005), Grupy Balinta w szkoleniu personelu hospicyjnego. Twój Magazyn Medyczny, 10 (5), s.13–15.
Wasilewski B. (2009), Pułapki zagrożenia w relacji lekarz – pacjent, w: Wasilewski B., Engel L., (red.), Grupy Balinta, teoria i zastosowanie, Wyd. Eneteia, Warszawa, s. 189–210.
Zgud J. (2009), Grupy Balinta w szkoleniu psychoterapeutów, w: Wasilewski B., Engel L. (red.), Grupy Balinta, teoria i zastosowanie, Wydawnictwo Eneteia, Warszawa, s. 151–160. http://www.balintinternational.com/membercountries.html (dostęp: 18.11.2014).
Pobrania
Opublikowane
Jak cytować
Numer
Dział
Statystyki
Liczba wyświetleń i pobrań: 1094
Liczba cytowań: 0