Sensorische Integration. Analytische Evaluation. Vorwort: Zum Begriff der sensorischen Integration

Abstrakt

Terapię Integracji Sensorycznej opracowała w latach 70. dr Jean Ayres. Celem terapii była pomoc dla dzieci mających problemy związane z rozwojem, zachowaniem i nauką.

SI stała się metodą znaną głównie w Stanach Zjednoczonych, w Europie i Japonii i do dziś jest wykorzystywana przede wszystkim przez ergoterapeutów w terapii dzieci sprawiających trudności wychowawcze. Jednak na podstawie kontrolowanych badań do tej pory nie udało się potwierdzić jej skuteczności.

Dzisiejsza neurologia rozwojowa oraz psychologia krytycznie oceniają założenia teorii integracji sensorycznej. W naszej publikacji poddajemy teoretyczne podstawy SI naukowej analizie z punktu widzenia teorii chaosu, endokrynologii, konstruktywizmu, motologii i neuropsychologii.

Wynik przeprowadzonej analizy wraz z ewaluacją analityczną pokazuje, że SI opiera się na założeniach teoretycznych nieidących w parze z obecnym stanem wiedzy. Wprawdzie podstawy SI ulegały modyfikacjom, lecz procesy te nie doprowadziły do zasadniczej zmiany celów terapii i wykorzystywanych technik. Nadal za punkt wyjścia przyjmuje się założenie, że zaburzenia rozwoju, uczenia się i zachowania wynikają zazwyczaj z „neurofizjologicznie definiowanych” deficytów w tak zwanej integracji sensorycznej podstawowych zmysłów jak dotyk, propriocepcja i równowaga, oraz że konieczne jest przywrócenie do normalności będących ich przyczyną dysfunkcji poprzez specjalne techniki terapeutyczne, dzięki którym zaburzenia rozwojowe i zaburzenia uczenia się zostaną wyleczone. Jednak jak dotąd nie udało się w przekonywujący sposób udowodnić istnienia owych „neurofizjologicznych“ zaburzeń przetwarzania informacji sensorycznych. Krytyczna ocena tej metody nie oznacza całkowitej krytyki metody ergoterapii stosowanej u dzieci. Techniki SI przyczyniają się do pozytywnego zmysłowego doświadczania dotyku, ruchu i równowagi. Bardzo często metoda ta umożliwia nawiązanie dobrego kontaktu z dzieckiem. Lecz dotychczas żadne badania ewaluacyjne nie potwierdziły, że terapia IS przynosi dodatkowe efekty w leczeniu dzieci z zaburzeniami uczenia się i zachowania.