Narracja tożsamościowa kobiety transseksualnej – studium przypadku

Abstrakt

Niniejszy artykuł przedstawia analizę narracji tożsamościowej kobiety transseksualnej w wieku 40 lat. Ramy teoretyczne badania stanowiła definicja narracji tożsamościowej Elżbiety Dryll, definicja transseksualności i tożsamości seksualnej, afirmatywna teoria rozwoju tożsamości seksualnej kobiet Susan McCarn i Ruth Fassinger, a także pojęcie płci biologicznej i społeczno-kulturowej i ich krytyka dokonana przez Judith Butler. Dane empiryczne uzyskano drogą wywiadu swobodnego. Transkrypcję wywiadu poddano jakościowej analizie narracji. Wyniki przedstawiają procesualny sposób konstruowania narracji transseksualistycznej, jak i dotyczącej tożsamości seksualnej. W narracji dominowała narracja transseksualistyczna. Analiza pozwoliła na identyfikację wszystkich faz rozwoju tj. fazę świadomości, eksploracji, zaangażowania i syntezy (integracji) w ramach modelu McCarn i Fassinger. Wyróżniono etapy rozwoju tożsamości psychoseksualnej uwzględniając zarówno ich wymiar indywidualny (nadawane znaczenia określonym zdarzeniom, ujawniane w ich kontekście postawy, potrzeby, emocje) i społeczny (odkrywanie procesów społecznych związanych z przebiegiem biografii). Analiza wykazała, iż badana ma poczucie akceptacji własnej tożsamości (seksualnej i płciowej) i utrzymuje w sposób indywidualny jej spójność z życiem prywatnym i społecznym. Nie zdecydowała się na dokonanie korekty płci na poziomie hormonalnym, chirurgicznym i prawnym. Dążyła do życia w zgodzie z płcią preferowaną i bycia traktowaną jako osoba tej płci w określonym przez siebie zakresie (odpowiadającym jej potrzebom).