Złotnicy głogowscy, członkowie cechu we Wschowie. Z dziejów gospodarczych i religijnych pogranicza śląsko-wielkopolskiego na przełomie XVII i XVIII wieku

Abstrakt

W epoce nowożytnej złotnictwo stanowiło ważną gałąź rzemiosła w Głogowie, zlokalizowanym w Monarchii Habsburskiej, blisko granicy z Rzeczpospolitą. Mimo dużej liczby mistrzów w mieście nie zdołali oni w ciągu XVII w. zorganizować się w cech. Z tego powodu część złotników postanowiła dołączyć jako członkowie zamiejscowi do założonej w 1676 r. organizacji we Wschowie, leżącej po drugiej stronie granicy. W 1699 r. grupie czterech głogowskich mistrzów wyznania katolickiego udało się zawiązać wspólnie z malarzami i rzeźbiarzami cech na miejscu. Wykorzystując antyprotestancki klimat polityczny państwa rządzonego przez Habsburgów oraz poprzez zastosowanie kruczków prawnych, uniemożliwiono wstęp do organizacji rzemieślnikom niekatolickim. Po potwierdzeniu statutu cechowego przez Leopolda I w 1701 r., protestanccy złotnicy działający w Głogowie zostali uznani za partaczy, a w rezultacie zmuszeni do opuszczenia miasta i przeniesienia swoich warsztatów do innych ośrodków. Los ten spotkał także wszystkich mistrzów, którzy zapisani byli do gildii we Wschowie; wyemigrowali oni do Bytomia Odrzańskiego, Legnicy, Kożuchowa, Świdnicy oraz saksońskiego Halle.