Godność osoby w szpitalnej piżamie. Wy-odrębnienie podstawą szacunku

Abstrakt

Tekst stanowi pedagogiczną reakcję na przejawy depersonalizacji osób w poważnym stanie klinicznym, starszych i/lub schorowanych, nierzadko w stanie obłożnym, znajdujących się w szpitalach lub placówkach opieki całkowitej. Specyfika warunków szpitalnych („piżama”), zwracanie się per „ty”, niepodejmowanie dialogu i pozbawianie możliwości wyboru w elementarnych kwestiach sprzyja pogłębianiu osamotnienia podopiecznych oraz poczuciu zatracania osobowej podmiotowości. Poprzez odwołanie do kierunkowych cech metafizycznych bytu osobowego autorka sygnalizuje możliwe sposoby ocalenia poczucia bytowej odrębności osób zależnych od opieki innych – (samo)wychowanie intelektualne i wolitywne. W odniesieniu do osób nieprzytomnych adekwatną, personalistyczną postawą jest budowanie wspólnoty opartej na samej obecności dwojga podmiotów jako wystarczającym warunku tworzenia relacji w myśl normy personalistycznej.