Chrystus jako argument żywej nadziei

Résumé

Artykuł nawiązuje do znanego motta klasycznej apologetyki, odziedziczonego też przez współczesną teologię fundamentalną (tzn. do wersetu 1 P 3,15). Wykazuje, że niezależnie od wartości, jaką ma tradycyjne odczytanie wezwania do apologii, wypada bardziej docenić apologetyczną wymowę samej postaci Jezusa jawiącej się w chrześcijańskiej kērygmie. Kerygmatyczny wizerunek Jezusa, będąc wyrazem kulminacyjnego momentu Objawienia, posiada też moc poruszania ludzkiej wrażliwości, emanując wiarygodnością. Zawarte w artykule rozważania bazują na intuicjach Blaise Pascala odnośnie do „racji serca” (interpretowanych w świetle biblijnego pojmowania serca), oraz na ustaleniach René Latourelle’a odnośnie do przedmiotu zainteresowań teologii fundamentalnej. Wykorzystano też pogłębioną egzegezę fragmentu 1 P 3,15, dokonaną przez Elenę Bosetti.