Smernice za autore
Wszystkie teksty zgłaszane do „Studiów Źródłoznawczych” prosimy przesyłać w formie elektronicznej jako załącznik do e-maila na nasz adres internetowy: redakcja@studia-zrodloznawcze.pl
Wymogi redakcyjne i instrukcja dla Autorów „Studiów Źródłoznawczych”
Redakcja zwraca się do Autorów z prośbą o stosowanie następujących zasad dotyczących formy nadsyłanych tekstów:
- Wszystkie teksty prosimy przesyłać w formie elektronicznej jako załącznik do e-maila na nasz adres internetowy: redakcja@studia-zrodloznawcze.pl.
- Ostateczna decyzja o zawartości bieżącego tomu jest podejmowana w maju danego roku.
- W tekstach przeznaczonych do działów „Rozprawy”, „Materiały”, „Przeglądy”, „Dyskusje” umieszczamy na początku imię i nazwisko Autora, nr ORCID oraz afiliację (w przypadku zatrudnienia na uczelni bądź w instytucji naukowo-badawczej) lub miasto (w przypadku Autorów niezatrudnionych w placówce naukowo-badawczej oraz doktorantów i studentów). Wszystkie te elementy prosimy pisać zwykłą czcionką, nie zaś wielkimi literami.
- Pod imieniem i nazwiskiem, nr. ORCID, afiliacją lub miastem zamieszkania Autora prosimy umieścić tytuł, a następnie: zarys treści (krótka charakterystyka artykułu; objętość 400–700 znaków), poniżej zaś słowa kluczowe (maksymalnie 5–7 słów lub fraz w języku polskim i angielskim). Prosimy także o dołączenie streszczenia o objętości nieprzekraczającej 1 strony maszynopisu (do 1800 znaków ze spacjami), z zaznaczeniem języka, na który ma być tłumaczone (lub od razu w tym języku). W streszczeniu nie należy ograniczać się do omówienia treści, lecz przedstawić krótko również rezultat przeprowadzonej analizy i główne konkluzje z niej płynące oraz omówić zastosowaną metodologię.
Do artykułów i innych tekstów wymienionych w pkt. 3 prosimy o dołączenie krótkiej noty o Autorze w języku polskim i angielskim (do 500 znaków), a także podanie pełnego adresu podstawowego miejsca pracy oraz aktualnego adresu e-mailowego. Dane te są konieczne do indeksowania w bazach danych, zgodnie z wymogami MNiSW. Prosimy także o dołączenie, na końcu artykułu, bibliografii selektywnej, obejmującej najważniejsze i najnowsze wykorzystane publikacje (nie więcej jednak niż 20–25 pozycji). W bibliografii podajemy najpierw wykaz źródeł (edycji źródłowych), a potem opracowań. Nie stawiamy kropek na końcu opisu bibliograficznego kolejnych pozycji. W wypadku opisu bibliograficznego artykułów z czasopism i prac zbiorowych podajemy zakres stron, jak w przykładach zawartych niżej w pkt. 10.
- Cytowane w tekście fragmenty z opracowań podajemy zawsze czcionką prostą w cudzysłowie. W cytatach z niepublikowanych źródeł lub w aneksach źródłowych stosujemy instrukcję wydawniczą Adama Wolff a (St. Źródł., 1, 1957, s. 155–181) w odniesieniu do źródeł średniowiecznych i – ewentualnie – wczesnonowożytnych. W stosunku do tekstów z XIX i XX w. należy stosować się do zwyczajów przyjętych w publikacjach źródeł z tego okresu lub napisać własną instrukcję, co jest również możliwe wobec wcześniejszych źródeł.
- W nagłówku recenzji umieszczamy kolejno: imię i nazwisko Autora recenzowanej pracy, jej tytuł i ewentualnie podtytuł (według strony tytułowej). Jeśli recenzja dotyczy pracy zbiorowej, wówczas po tytule podajemy imię i nazwisko redaktora; następnie – w przypadku pracy wielotomowej – liczbę tomów lub części (cyframi arabskimi) i dalej: wydawnictwo, miejsce i rok wydania, a także liczbę stron liczbowanych i nieliczbowanych oraz ilustracji. Jeżeli recenzowana praca stanowi kolejny tom jakiejś serii wydawniczej, to nazwę serii i numer tomu podajemy, oddzielając te elementy przecinkami, przed nazwą wydawnictwa. Wyrazy Autor, Wydawca, Redaktor w odniesieniu do Autora recenzowanej pozycji, Wydawcy recenzowanego wydawnictwa źródłowego lub Redaktora pracy zbiorowej piszemy wielką literą. Imię i nazwisko Autora recenzji oraz afiliację umieszcza się na końcu tekstu z prawej strony. W przypadku artykułu recenzyjnego oprócz imienia i nazwiska oraz afiliacji należy podać także nr ORCID Autora. Artykuły recenzyjne i dyskusje powinny być przez Autora opatrzone tytułem, a pełny opis bibliograficzny zamieszcza się w pierwszym przypisie.
Przykładowe opisy bibliograficzne recenzowanych pozycji:
– Zenon Piech, Monety, pieczęcie i herby w systemie symboli władzy Jagiellonów, Wydawnictwo DiG, Warszawa 2003, ss. 365, 1 nlb., il. 83;
– Kolektarz wawelski sprzed 1526 roku świadek liturgii Kościoła krakowskiego w XV, XVI i XVII wieku, wyd. X. Szymon Fedorowicz, Monumenta Sacra Polonorum, t. 3, Polska Akademia Umiejętności, Kraków 2007, ss. 478, il. barwnych 24.
- W tekstach stosujemy ogólnie przyjęte skróty (np., m.in., itp., tzw.), a także z reguły: r. (rok) i w. (wiek), inne – jak najoszczędniej – w miarę potrzeby. Nazwy miesięcy podajemy cyfrą rzymską, gdy występują wraz z dniem i rokiem (bez oddzielających je kropek), w innych przypadkach w brzmieniu słownym (15 VII 1410, 16 lipca, w lipcu 1410 r.). Tekst główny nie powinien być formatowany np. poprzez użycie odmiennych rodzajów czcionek czy nadawanie poszczególnym jego elementom odmiennych stylów. Zaznaczenia wymagają jedynie kolejne akapity i ewentualnie duże cytaty, które w składzie mogą być zaznaczone w mniejszej kolumnie.
- Stosujemy przypisy dolne. Odnośniki do przypisów w tekście powinny być umieszczane przed kropką kończącą zdanie (chyba że kończy je skrót: w. – wiek, r. – rok) lub przed przecinkiem w środku zdania (chyba że muszą się znaleźć między słowami, których nie oddziela przecinek). Po każdym przypisie stawiamy kropkę. W recenzjach i artykułach recenzyjnych przypisy stosuje się na tych samych zasadach, jak w artykule naukowym. W nawiasach w samym tekście mogą być umieszczanie jedynie numery stron recenzowanej pracy.
- W przypisach prosimy o stosowanie skrótów zgodnie z zamieszczonym wykazem. Tytuły książek i artykułów piszemy kursywą, czasopism – czcionką prostą w cudzysłowie (z wyjątkiem sytuacji, kiedy stosujemy skrócony zapis, wtedy bez cudzysłowu), serii wydawniczych – prosto, bez cudzysłowu. Po tytule publikacji zamieszczonej w opracowaniu zbiorowym piszemy po przecinku – w: (bez nawiasów). W opisie bibliograficznym stosujemy polskie formy: wyd., red., oprac., tłum., itd., natomiast miejsce wydania podajemy w wersji oryginalnej. Numery tomów, roczników, zeszytów i części periodyków oraz innych publikacji zapisujemy cyframi arabskimi, a nazwiska autorów drukiem zwykłym, a nie rozstrzelonym. Przy autorach przywoływanych w tekście zasadniczym podajemy za pierwszym razem imię w pełnym brzmieniu, potem inicjał imienia, w przypisach zaś inicjał imienia, również w skróconym opisie bibliograficznym.
- W przypisach odnoszących się do opracowań podajemy za pierwszym razem cały opis bibliograficzny, a następnie inicjał imienia i nazwisko autora oraz skrócony tytuł bez wielokropka, np.:
– za pierwszym razem: W. Abraham, Organizacja Kościoła w Polsce do połowy wieku XII, Poznań 1962, s. 98–103, a następnie: W. Abraham, Organizacja Kościoła, s. 117–120;
– za pierwszym razem: B. Kürbisówna, Żywot bł. Salomei jako źródło historyczne, w: Studia historica. W 35-lecie pracy naukowej Henryka Łowmiańskiego, Warszawa 1958, s. 145–154, a następnie: B. Kürbisówna, Żywot bł. Salomei, s. 150.
Uwaga, nie używamy zapisów: op. cit., ibidem etc. W wypadku powtarzania w dwóch lub kilku kolejnych przypisach tego samego opracowania/źródła, piszemy: tamże. Jeżeli w jednym przypisie lub dwóch sąsiednich cytowane są prace tego samego autora, używamy zapisów: tenże, taż, ciż, zob. też.
Przykłady opisu artykułu w czasopiśmie:
– A. Gieysztor, Społeczeństwo i państwo pierwszych Piastów wobec chrystianizacji, „Nasza Przeszłość”, 69, 1988, s. 11–22;
– A. Gieysztor, Syntezy, kompendia i pomoce historiografii polskiej w ostatnim półwieczu, Kwart. Hist., 94, 1987, nr 1, s. 243–253.
Przykład opisu artykułu w pracy zbiorowej:
– G. Labuda, Księżna Dobrawa i książę Mieszko jako rodzice chrzestni Polski piastowskiej, w: Scriptura custos memoriae. Prace historyczne, red. D. Zydorek, Poznań 2001, s. 3–4.
Przykład opisu wydawnictwa źródłowego:
– Miracula venerabilis patris Prandotae episcopi Cracoviensis, wyd. W. Kętrzyński, w: MPH, t. 4, Lwów 1884, nr 8, s. 452–453.
Przykład opisu książki należącej do serii:
– Rejestry gospód w Krakowie z lat 1632 i 1649, wyd. K. Follprecht, Fontes Cracovienses, t. 11, Kraków 2005.
Przykład opisu artykułu z PSB:
– W. Dworzaczek, R. Świętochowski, Okolski Szymon, w: PSB, t. 23, Wrocław 1978, s. 679–691.
Podobnie zapisujemy artykuły z encyklopedii, leksykonów itp.
W przypadku przywoływania dwóch sąsiadujących stron należy stosować zapis typu: s. 1–2 (nie zaś: s. 1 n.).
- W przypisach odnoszących się do wydawnictw źródłowych stosujemy skróty zamieszczone w Spisie skrótów na końcu każdego tomu „Studiów Źródłoznawczych”. Jeżeli dane wydawnictwo nie ma swojego skrótu w tym spisie, a jego nazwa powtarza się w danym artykule, można utworzyć skrót przy pierwszym wystąpieniu, umieszczając go w nawiasach kwadratowych po słowie „dalej”, np. Korespondencja żupnika krakowskiego Mikołaja Serafina z lat 1437–1459, wyd. W. Bukowski, T. Płóciennik, A. Skolimowska, Kraków 2006 [dalej: Korespondencja żupnika], nr 27.
- W przypadku cytowania tekstu dostępnego w Internecie stosujemy zapis analogiczny jak w poniższym przykładzie:
– H. Rutkowski, Mapy Karola Perthéesa, <http://mapy.geohistoria.pl/perthees/TMH-Komentarz_do_map_Pertheesa.pdf> [dostęp: 28.03.2014].
- Przyjmujemy do druku materiały oryginalne. Tekst musi być wynikiem samodzielnych badań, niepublikowanych wcześniej w innym miejscu. Jeżeli przesłany do redakcji tekst był wcześniej rozpowszechniany w innej formie (np. w wersji skróconej, w innym języku, w Internecie) prosimy Autorów o podanie stosownej informacji, abyśmy mogli ocenić zasadność publikacji materiału na łamach „Studiów Źródłoznawczych”.
Spis skrótów
Archiwa i zespoły archiwalne
AA – Archiwum Archidiecezjalne
AD – Archiwum Diecezjalne [np. AD Płock]
AGAD – Archiwum Główne Akt Dawnych
AN – Archiwum Narodowe w Krakowie
AP – Archiwum Państwowe [np. AP Poznań]
MK – Metryka Koronna w AGAD
ML – Metryka Litewska
Biblioteki
BCzart. – Biblioteka Czartoryskich
BJ – Biblioteka Jagiellońska
BKórn. – Biblioteka Kórnicka PAN
BN – Biblioteka Narodowa
BOss. – Biblioteka Zakładu Narodowego im. Ossolińskich
BPAU/PAN – Biblioteka Naukowa Polskiej Akademii Umiejętności i Polskiej Akademii Nauk w Krakowie
Ważniejsze wydawnictwa źródłowe
AGZ – Akta grodzkie i ziemskie
Bull. Pol. – Bullarium Poloniae
CDMas. – Codex diplomaticus et commemorationum Masoviae generalis
CDSil. – Codex diplomaticus Silesiae
CDUJ – Codex diplomaticus Universitatis studii generalis Cracoviensis
C. epist. XV – Codex epistolaris saeculi decimi quinti
DKuj. Maz. – Dokumenty kujawskie i mazowieckie przeważnie z XIII wieku
KDKK – Kodeks dyplomatyczny katedry krakowskiej św. Wacława
KDm.K – Kodeks dyplomatyczny miasta Krakowa
KDMaz. – Kodeks dyplomatyczny Księstwa Mazowieckiego
KDMłp. – Kodeks dyplomatyczny Małopolski
KDPol. – Kodeks dyplomatyczny Polski
KDŚl. – Kodeks dyplomatyczny Śląska
KDWlkp. – Kodeks dyplomatyczny Wielkopolski
MGH – Monumenta Germaniae historica
MGH SS – Monumenta Germaniae historica, Scriptores
Migne PL – J.P. Migne, Patrologiae cursus completus, Series Latina
MPH – Monumenta Poloniae historica
MPH s.n. – Monumenta Poloniae historica, series nova
MPV – Monumenta Poloniae Vaticana
MRPS – Matricularum Regni Poloniae summaria
NKDMaz. – Nowy kodeks dyplomatyczny Mazowsza
Schl. UB – Schlesisches Urkundenbuch
UdR. Spisy – Urzędnicy dawnej Rzeczypospolitej XII–XVIII wieku. Spisy
VL – Volumina legum
ZDMłp. – Zbiór dokumentów małopolskich
Ważniejsze wydawnictwa seryjne i ciągłe
AKH – Archiwum Komisji Historycznej
AKP – Archiwum Komisji Prawniczej
PSB – Polski słownik biograficzny
RAU whf – Rozprawy (Polskiej) Akademii Umiejętności. Wydział Historyczno-Filozoficzny
SPPP – Starodawne prawa polskiego pomniki
Ważniejsze czasopisma historyczne
ABMK – „Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne”
Czas. Pr. Hist. – „Czasopismo Prawno-Historyczne”
Kwart. Hist. – „Kwartalnik Historyczny”
Kwart. HKM – „Kwartalnik Historii Kultury Materialnej”
Mies. Herald. – „Miesięcznik Heraldyczny”
Przegl. Hist. – „Przegląd Historyczny”
Przegl. Hum. – „Przegląd Humanistyczny”
Rocz. Herald. – „Rocznik Towarzystwa Heraldycznego we Lwowie”/„Rocznik Polskiego Towarzystwa Heraldycznego”
Rocz. Hist. – „Roczniki Historyczne”
Rocz. Hum. – „Roczniki Humanistyczne”
Sobótka – „Śląski Kwartalnik Historyczny Sobótka”
St. Hist. – „Studia Historyczne”
St. Źródł. – „Studia Źródłoznawcze”
Zap. Hist. – „Zapiski Historyczne”
Zap. TNT – „Zapiski Towarzystwa Naukowego w Toruniu”
Pozostałe skróty
cap. – capitulum
f. – folio
fasc. – fasciculum
il. – ilustracja
k.– karta
kol. – kolumna
ks. – księga
lib. – liber
mf. – mikrofilm
ms – manuscriptum
mszp. – maszynopis
nlb. – nieliczbowane
nr – numer
nr kat. – numer katalogowy
or. – oryginał
p. – pagina
przyp. – przypis
r – recto
red. – redaktor, redakcja
rkps – rękopis
repr. – reprint
s.– strona
sygn. – sygnatura
szp. – szpalta
v – verso
vol. – volumen
w. – wers (wiersz)/wiek
wyd. – wydanie, wydawca
z. – zeszyt
