Polacy wpisani na volkslistę a obowiązek służby w Wehrmachcie w świetle wyroków Sądu Specjalnego w Toruniu

Abstrakt

Polacy, którzy zamieszkiwali w północnej części pokonanej we wrześniu 1939 r. Polski, byli przez niemieckie władze przymusowo poddawani germanizacji poprzez wpisywanie ich na niemiecką listę narodowościową i wbrew swej woli wcielani do niemieckiego wojska. Jakiekolwiek próby uniknięcia powołania do Wehrmachtu także przez tych, którzy nie mieli obywatelstwa III Rzeszy, były karane jako usiłowanie popełnienia zbrodni osłabiania mocy obronnej niemieckiego państwa. W okrutnym karaniu opornych Polaków miał swój udział niemiecki Sąd Specjalny w Toruniu, który wezwanego do służby wojskowej Polaka skazał m.in. na karę śmierci za to, że ten, nie chcąc opuścić swej niemieckiej żony, obciął sobie palce jednej ręki. Sąd Najwyższy Rzeszy sformułował zasadę, że Polacy, którzy otrzymają powołanie do wojska, choćby nie mieli niemieckiego obywatelstwa, mają być karani. Polacy wezwani do służby w Wehrmachcie znaleźli się w sytuacji bez wyjścia. Mogli zginąć na froncie albo w niemieckim więzieniu lub obozie koncentracyjnym. Dlatego ci, którzy zostali przymusowo wcieleni do Wehrmachtu, często dezerterowali, za co także groziła im kara śmierci.