Jaka edukacja i dla kogo? Biografie edukacyjne dorosłych i ich społeczny wymiar

Abstract

Niniejszy tekst nawiązuje do dyskusji o znaczeniu uczenia się dorosłych, ale w wyraźnie wyodrębnionym kontekście badawczym. Ów kontekst został zdefiniowany przez analizę biografii nietradycyjnych studentów ukierunkowaną na identyfikację ich indywidualnych doświadczeń życiowych traktowanych przez nich jako edukacyjne. W rezultacie analiza indywidualnych uzasadnień doprowadziła do zidentyfikowania pięciu typów narracji. Są to: „Chcę osiągnąć więcej niż moi rodzice”, „Dziś trzeba dostosować się do rynku pracy i postępu cywilizacyjnego”, „Dorosły z natury jest mądry”, „Muszę dać sobie szansę”, „Chcę być świadomy/a tego w czym uczestniczę”. Projekt ujawnił, że jakość owych narracji wskazuje na sposób użycia języka opisującego uczenie się badanych, a tym samym na potencjał ich uczenia się w ogóle. Co więcej, wszystkie narracje pokazują, że to społeczne korzenie tworzą potencjał indywidualnych możliwości uczenia się badanych. W ten sposób próbuję nawiązać do wątpliwości wyrażanych przez G. J. J. Biestę (2006, 2010), który twierdzi, że ekonomiczny język opisu uczenia się – zaadaptowany przez teoretyków edukacji – spowodował, że pytanie o dobrą edukację i jej społeczne znaczenie jest obecnie pomijane. A – jak pokazują wyniki badań w tym projekcie – społeczne znaczenie uczenia się jest wciąż istotnym zagadnieniem.