Kształcenie korespondencyjne jako metoda kształcenia – w okresie jej rozkwitu i upowszechniania
DOI:
https://doi.org/10.12775/RA.2022.008Słowa kluczowe
kształcenie korespondencyjne, edukacja na odległość, edukacja na dystans, metody kształceniaAbstrakt
Założeniem niniejszego artykułu jest zaprezentowanie kształcenia korespondencyjnego jako metody pracy samokształceniowej, której cechą specyficzną jest pośredni, korespondencyjny kontakt nauczyciela z uczniem. Istnieje kilka odmian metodycznych, które są przedmiotem poniższego artykułu: ich wspólną cechę stanowi wspomniany wyżej specyficzny sposób kontaktowania się. Artykuł dotyczy głównie lat 50.–70. XX w. Był to czas intensywnego rozwoju tej formy edukacji dorosłych nie tylko w Polsce, ale również za granicą. Jednocześnie tekst jest próbą ukazania znaczenia kształcenia korespondencyjnego w rozwoju dzisiejszej edukacji na odległość. Z prezentacji rozwiązań metodycznych i dydaktycznych pierwszych szkół korespondencyjnych można wywnioskować, że podstawy metodyki nauczania edukacji na odległość zostały ukształtowane właśnie w pierwszych szkołach korespondencyjnych i są aktualne po dzień dzisiejszy,
Bibliografia
Barcikowska W. (1980), Radio i telewizja w szkolnym systemie kształcenia dorosłych, Warszawa.
Bartkowiak F. (1942), Szkolnictwo korespondencyjne w Wielkiej Brytanii, Londyn.
Frąckowiak A., Góralska R., Półturzycki J., Solarczyk-Szwec H., Wojdyło W. (red.) (2009), Elżbieta Zawacka 1909–2009, Radom.
Frąckowiak A., Półturzycki J., Solarczyk-Szwec H. (red.) (2009), Elżbieta Zawacka. Pisma pedagogiczne, Radom.
Kabzińska Ł. (2001), Formy i metody zwalczania analfabetyzmu wśród dorosłych w działalności oświatowej Polskiej Macierzy Szkolnej w latach 1916–1939, [w:] E. Sapia-Drewniak, A. Stopińska-Pająk (red.), Instytucjonalne formy edukacji dorosłych w Drugiej Rzeczypospolitej, Biblioteka Edukacji Dorosłych, t. 22, Radom.
Keegan D. (1996), Foundations of distance education, New York.
Półturzycki J. (1998), Edukacja dorosłych za granicą, Toruń.
Półturzycki J. (2001a), Otwarte szkolnictwo niepaństwowe w systemie edukacji akademickiej XX/XXI wieku, „Edukacja Dorosłych”, nr 2.
Półturzycki J. (2001b), Powszechny Uniwersytet Korespondencyjny, [w:] E. Sapia-Drewniak, A. Stopińska-Pająk (red.), Instytucjonalne formy edukacji dorosłych w Drugiej Rzeczypospolitej, Biblioteka Edukacji Dorosłych, t. 22, Radom.
Radlińska H. (1947), Oświata dorosłych, Warszawa.
Trindade A.R. (1993), Distance Education for Europe, Lisbon.
Urbańczyk F. (1962), Podstawowe zagadnienia dydaktyki dorosłych, [w:] Pedagogika dorosłych, Warszawa.
Urbańczyk F. (1973), Problemy oświaty dorosłych, Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych, Warszawa.
Wroczyński R. (1950), Nauczanie korespondencyjne, „Nowa Szkoła”, nr 6.
Wroczyński R. (1959), Praca pozaszkolna wśród młodzieży dorastającej i wśród dorosłych, [w:] B. Suchodolski, Zarys pedagogiki, t. 2, Warszawa.
Zawacka E. (1963), Uwagi o swoistych formach pracy dydaktyczno-wychowawczej w liceach korespondencyjnych, „Oświata Dorosłych”, nr 2.
Zawacka E. (1967), Kształcenie korespondencyjne, Warszawa.
Pobrania
Opublikowane
Jak cytować
Numer
Dział
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Statystyki
Liczba wyświetleń i pobrań: 52
Liczba cytowań: 0
