Preprinty
W ramach wczesnego dostępu umieszcamy dla Państwa artykuły, które zostaną opublikowane w "Pielęgniarstwie Neurologicznym i Neurochirurgicznym" nr 3/2023.
1.
A. Krzentowska, F. Gołkowski, R. Czepko | Krakowska Akademia im. Andrzeja Frycza-Modrzewskiego
Charakterystyka kliniczna, radiologiczna i histopatologiczna pacjentki z guzem przysadki typu corticotropinoma — opis przypadku
Słowa kluczowe: choroba Cushinga, hiperkortyzolemia, guz przysadki
Streszczenie
Wstęp. Choroba Cushinga należy do rzadkich, ale ciężkich zaburzeń endokrynologicznych. Jej przyczyną może być guz przysadki produkujący w nadmiarze hormon adrenokortykotropowy (ACTH), który następnie odpowiada za nadmierną produkcję kortyzolu w nadnerczach. Hiperkortyzolemia jest przyczyną wielu objawów i zaburzeń ze strony wielu narządów.
Cel. Zwiększenie wiedzy wśród personelu medycznego na temat objawów, przyczyn i leczenia pacjentów z chorobą Cushinga.
Opis przypadku. 40-letnia pacjentka z historią leczenia niepłodności została przyjęta do Oddziału Klinicznego Neurochirurgii Szpitala św. Rafała w Krakowie z powodu guza przysadki. Przez 7 lat pacjentka doświadczała objawów, takich jak przyrost masy ciała, nadmierne zmęczenie i zaburzenia miesiączkowania. Badanie MRI przysadki wykazało guz w siodle tureckim o wymiarach 4,5×5,5×4,5 mm. Badanie histopatologiczne wykazało gruczolaka przysadki kortykotropowego (dodatniego dla ACTH). Pacjentka przeszła operację, po której objawy hiperkortycyzmu zmniejszyły się, a miesiączka powróciła. Pacjentka zaszła w ciążę i urodziła dziecko.
Dyskusja. Postawienie właściwej diagnozy w przypadku tej pacjentki mogłoby uchronić ją przed rozwojem wielu powikłań ze strony innych narządów, jak na przykład cukrzyca czy nadciśnienie tętnicze.
Wnioski. Choroba Cushinga może pozostawać przez wiele lat nierozpoznana. Pacjent bywa kierowany do różnych specjalistów (okulista, ginekolog, reumatolog) z uwagi na objawy będące w rzeczywistości powikłaniami hiperkortyzolemii. Przypadek ilustruje znaczenie wczesnego rozpoznania głównych objawów nadmiaru kortyzolu we krwi. Znajomość głównych objawów hiperkortyzolemii pomogłaby szybciej skierować pacjentkę do właściwego specjalisty czyli endokrynologa, a tym samym postawić właściwe rozpoznanie i wdrożyć odpowiednie leczenie. (PNN 0000;0(0):0–0)
Pobierz artykuł w formacie PDF
2.
P. Pawłowski, A. Fornal, A. Kościołek, K. Zietara, M. Fryze, K. Przylepa | Uniwersytet Medyczny w Lublinie
Wydolność funkcjonalna pacjentów geriatrycznych hospitalizowanych na oddziałach neurologii a ich przedmiotowe i klinimetryczne uwarunkowania
Słowa kluczowe: osoby starsze, wydolność funkcjonalna, geriatria, oddział neurologiczny
Streszczenie
Wstęp. Wydolność funkcjonalna pacjentów hospitalizowanych na oddziałach neurologicznych uwarunkowana jest wieloczynnikowo. Towarzyszące choroby, samodzielna mobilność, stan psychiczny, społeczny i duchowych chorego to tylko nieliczne z wielu zmiennych wpływających na sprawność funkcjonalną.
Cel. Analiza zależności wyników elementów badania fizykalnego na wydolność funkcjonalną pacjentów hospitalizowanych na lubelskich oddziałach neurologicznych.
Materiał i metody. Pracę oparto o metody ilościowe (sondaż diagnostyczny) jak i jakościowe (indywidualny wywiad zogniskowany). Narzędzia badawcze stanowiły Skala Barthel, Skala ADL (Katza) oraz autorski kwestionariusz wywiadu. Podczas badań przeprowadzono również badanie podmiotowe każdego respondenta według standardowego schematu. Analizy statystyczne przeprowadzono w oparciu o oprogramowanie SPSS Statistica oraz Microsoft Excel 2020.
Wyniki. Pacjenci hospitalizowani na oddziałach neurologii, nie radząc sobie z czynnościami życia codziennego charakteryzują się umiarkowanie ciężką niepełnosprawnością. Parametry krążeniowo-oddechowe, jak i towarzyszące objawy neurologiczne nie wpływają na wydolność funkcjonalną chorych. Dolegliwości bólowe, ich natężenie oraz lokalizacją rzutują na zakres sprawności.
Wnioski. Sprawność funkcjonalna uwarunkowana jest od natężeniem bólu oraz jego lokalizacją. Wynik skali Barthel oraz ADL koreluje z poziomem wydolności funkcjonalnej, szczególnie w zakresie sprawności ruchowej. (PNN 0000;0(0):0–0)
Pobierz artykuł w formacie PDF
3.
D. Pilewski (1,2), E. Zomkowska (1,3) | 1 Akademia Medycznych i Społecznych Nauk Stosowanych w Elblągu, 2 Akademia Mazowiecka w Płocku , 3 Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie
Śródoperacyjny monitoring neurofizjologiczny w operacjach tarczycy jako metoda ograniczania deficytów neurologicznych
Słowa kluczowe: śródoperacyjny neuromonitoring, deficyty neurologiczne, neuromonitoring, neurofizjologia, tarczyca, choroby tarczycy
Streszczenie
Wstęp. Neuromonitoring śródoperacyjny polega na stymulacji prądem nerwu krtaniowego zlokalizowanego w pobliżu tarczycy. Natężenie jest zwykle ustawiane w granicach 1–2 mA, aby mogło dać pożądany efekt, ale dać również selektywność kontrolowanych nerwów. Ładunek ma na celu stymulację strun głosowych i unerwienia ruchowego w obrębie krtani, szczególnie w rejonie tkanek poddanych operacji.
Cel. Celem pracy było przedstawienie śródoperacyjnego monitorowania nerwu krtaniowego wstecznego jako metody zmniejszania częstości występowania działań niepożądanych związanych z uszkodzeniem nerwu krtaniowego oraz porównanie jakości życia pacjentów, którzy podczas zabiegów byli neuromonitorowani do tych którzy mieli przeprowadzoną operację bez wykorzystania neuromonitoringu śródoperacyjnego.
Materiał i metody. Badanie zostało przeprowadzone w dwóch grupach badawczych. Pierwszą z grup stanowiło 100 pacjentów firmy CentroMedica Sp. z o.o. z terenu całej Polski, którzy zostali poddani operacji wycięcia guza tarczycy przy asyście neuromonitoringu. Drugą grupę badawczą stanowiło 100 pacjentów tej samej firmy. Również zostali oni poddani zabiegowi wycięcia guzów w obrębie tarczycy, jednak w ich przypadku bez wykorzystania neuromonitoringu. W badaniu opisanym w niniejszej pracy zastosowano metodę sondażu diagnostycznego wykorzystując kwestionariusz stanu zdrowia HAQ i analizę opracowań dokumentacji medycznej.
Wyniki. U pacjentów po zabiegach bez użycia monitoringu śródoperacyjnego częściej zaobserwowano powikłania po operacji niż u pacjentów z monitoringiem. Pacjenci po zabiegach bez neuromonitoringu częściej miewali chrypkę jako powikłanie po zabiegu.
Wnioski. Na podstawie przeprowadzonych badań można stwierdzić, że śródoperacyjny neuromonitoring podczas operacji tarczycy ma wpływ na lepszą jakość życia pacjentów po zabiegu. (PNN 0000;0(0):0–0)
Pobierz artykuł w formacie PDF