Doświadczany lęk i sposoby radzenia sobie a adherencja u pacjentów z miastenią

Abstrakt

Wstęp. Miastenia jest rzadką chorobą przewlekłą o podłożu immunologicznym, związaną z zaburzeniem złącza nerwowo-mięśniowego. Cechuje się ona zmiennością objawów klinicznych. Miastenię możemy podzielić na dwa typy: oczną oraz uogólnioną. Pacjenci z tą jednostką chorobową borykają się z poczuciem lęku, które wynika z obrazu klinicznego i ciężkości przebiegu choroby. Stosują różnorodne strategie radzenia sobie z występującym napięciem. W tej grupie chorych istotne znaczenie dla funkcjonowania pacjentów i skuteczności farmakoterapii ma adherencja, czyli przestrzeganie zaleceń terapeutycznych.

Cel. Celem pracy jest przedstawienie sposobów radzenia sobie z doświadczanym lękiem oraz wpływ tego zjawiska na adherencję u pacjentów z miastenią.

Materiał i metody. Badanie przeprowadzono w grupie 67 pacjentów z MG. Większość stanowiły kobiety. Wykorzystano analizę piśmiennictwa oraz sondaż diagnostyczny. Do narzędzi badawczych należał autorski kwestionariusz ankiety, składający się z trzech części oraz pięć standaryzowanych skal.

Wyniki. Przeprowadzone badanie wykazało, że można zaobserwować większy poziom lęku u osób z postacią uogólnioną miastenii. Co może się wiązać z większymi ograniczeniami w przypadku tej postaci choroby. U pacjentów z miastenią dominuje emocjonalny sposób radzenia sobie, co według literatury jest najmniej skutecznym sposobem. U chorych dominuje średni poziom adherencji, co świadczy o tym, że pacjenci zdają sobie sprawę z konieczności stosowania się do zaleceń lekarskich.

Wnioski. Badani charakteryzują się średnim poziomem adherencji. Wykazano istotną korelację między stopniem natężenia lęku a poziomem adherencji. Wraz ze wzrostem poziomu leku, maleje stopień przestrzegania zaleceń terapeutycznych. Pacjenci z miastenią stosujący strategię odwracania uwagi cechują się wyższym poziomem adherencji. Z kolei w przypadku strategii ucieczkowej pacjenci z MG przestrzegają zaleceń terapeutycznych w mniejszym stopniu. Czas trwania choroby nie ma związku z poziomem lęku czy stosowaniem strategii radzenia sobie z napięciem poprzez zajmowanie się czymś innym lub zaprzestaniem działań. (PNN 2024;13(4):131–138)