Poczucie koherencji a style radzenia sobie z chorobą przewlekłą u osób ze stwardnieniem rozsianym

Abstrakt

Wprowadzenie. Antonovsky, autor koncepcji poczucia koherencji, udowodnił istnienie uogólnionych
zasobów odpornościowych, które mobilizują człowieka do podjęcia walki z przeciwnościami, jakie pojawiają się w życiu. Momentem przełomowym i trudnym jest rozpoznanie choroby przewlekłej, jaką jest stwardnienie rozsiane. Silne poczucie koherencji i wybór odpowiedniego stylu radzenia sobie z chorobą pozwala chorym osiągnąć optymalny stan zdrowia.
Cel. Celem pracy było określenie związków pomiędzy poziomem poczucia koherencji a rodzajem preferowanych stylów radzenia sobie z chorobą przewlekłą u osób ze stwardnieniem rozsianym.
Materiał i metody. Przebadano 35 pacjentów z rozpoznaniem stwardnienia rozsianego przebywających na leczeniu w Kolejowym Szpitalu Uzdrowiskowym sp. z o.o. w Ciechocinku i jego Oddziale Zamiejscowym w Aleksandrowie Kujawskim. Poczucie koherencji ocenione było za pomocą kwestionariusza orientacji życiowej SOC-29, a pomiar radzenia sobie w sytuacjach stresowych — kwestionariuszem CISS, w polskiej adaptacji językowej.
Wyniki. Prezentowane wyniki badań własnych dowiodły, że poziom poczucia koherencji i jego składowych ze względu na płeć nie różnił się istotnie (p>0,05). Nie wykazano znaczącej korelacji poziomu poczucia koherencji i jego składowych z wiekiem (p>0,05). Stwierdzono istotną, niską korelację składowej poczucia koherencji, jaką jest zaradność z poziomem wykształcenia (p<0,05), gdyż wraz ze wzrostem wykształcenia wzrastał wynik zaradności/sterowności. Analiza statystyczna nie wykazała różnic istotnych (p>0,05) pomiędzy stylem radzenia sobie ze stresem a badanymi grupami pod względem płci. Nie wykazano również korelacji pomiędzy stylem radzenia sobie ze stresem a badanymi grupami wiekowymi (p>0,05) i wykształceniem (p>0,05).
Wnioski. Osoby chore na stwardnienie rozsiane nie różnią się znacząco między sobą poziomem poczucia koherencji. Wynik SOC nie jest zadowalający i może świadczyć o niskim poziomie akceptacji życia z chorobą przewlekłą oraz przystosowania się do niej. U badanych osób nie można określić dominującego stylu radzenia sobie z chorobą, w podobnym stopniu przejawiają się wszystkie trzy style. Badania dowiodły istnienie związku o sile przeciętnej pomiędzy poczuciem sensowności i zaradności a wyborem stylu radzenia sobie skoncentrowanym na zadaniu. (PNN 2013; 2(5): 195–204)