Leczenie kinezyterapeutyczne w przypadku stwardnienia rozsianego — opis przypadku

Abstrakt

Wstęp. Stwardnienie rozsiane jest chorobą autoimmunologiczną powodującą postępujące uszkodzenie zapalne mieliny i ostatecznie zniszczenie aksonów. Charakteryzuje ją rozproszenie obszarów demielinizacji inge­rujących w przekaz impulsów nerwowych. Obszary te powodują wiele objawów, takich jak niedowłady, oczopląs lub dyzartria, przy czym ich postać zależy od miejsca uszkodzenia w obrębie ośrodkowego układu nerwowego (OUN). Jako choroba demielinizacyjna, stwardnienie rozsiane jest nieuleczalne i wciąż nie jest nam znana prawdziwa przyczyna jej występowania. Częścią nie farmakologicznego leczenia stwardnienia rozsianego są rehabilitacja oraz prawidłowy tryb życia, tak ważne w przypadku pacjentów cierpiących na tę chorobę.
Opis przypadku. W niniejszym opracowaniu opisany został przypadek 68-letniej pacjentki, ze zdiagnozowanym stwardnieniem rozsianym, dla której zaproponowana została terapia tygodniowa oraz program rehabilitacji. Przedstawiono również zalecenia dotyczące długoterminowej rehabilitacji.
Dyskusja. Plan rehabilitacji powinien zawsze uwzględniać stopień kalectwa pacjenta, określony według skali ocen.
Wnioski. Odczucia pacjentów po wykonanych ćwiczeniach, w przypadku stwardnienia rozsianego, nie są takie same, jednak ćwiczenie przez dłuższy okres pozytywnie wpływa na ich ogólny stan zdrowia. Pacjentom zaleca się wykonywa­nie ćwiczeń, które mogą być wykonywane tak długo, jak pozwala na to stan ich zdrowia. Pacjenci mogą uzyskać tu wiele potrzebnych oraz interesujących ich informacji związanych z ich funkcjonowaniem. (PNN 2015;4(2):69–75)