Przebaczenie w dialogu ekumenicznym. Refleksje nieobojętnego chrześcijanina

Abstrakt

Wraz z powstaniem ruchu ekumenicznego chrześcijanie wkroczyli na drogę pojednania i cierpliwych prób przezwyciężania narosłych w ciągu wieków podziałów. Artykuł pokazuje, jak trudną rolę na tej drodze ma do odegrania przebaczenie wzajemnych win, które otwiera nową przestrzeń dla dzieła pojednania. Ruch ekumeniczny powstał „pod tchnieniem łaski Ducha Świętego” (Dekret o ekumenizmie, 1). Potrzebna jest otwartość i wrażliwość na Jego działanie w Kościele. Istnieje wiele przeszkód na drodze do przebaczenia i pojednania. W akcie przebaczenia zawiera się obietnica i szansa naprawienia zakłóconych relacji międzyludzkich przez szczere przyznanie się do popełnionych win. Apel o „uzdrowienie pamięci” (healing of memories) nie oznacza bynajmniej wyparcia do podświadomości bolesnych wspomnień oraz doznanych w ciągu dziejów krzywd i upokorzeń. Dramatyczne wydarzenia przeszłości domagają się otwartej wymiany poglądów na sprawy często przemilczane, aby w ten sposób mogło dojść do głębokiego oczyszczenia, prawdziwie ewangelicznej katharsis pamięci dialogujących stron i trwałego pojednania. Bez zaufania i przebaczenia nie ma przyszłości dla ekumenii. Nowe tysiąclecie wymaga od chrześcijan, aby nie pozostali w stanie zniewolenia pamięcią o przeszłości. Nadzieją i ufnością napawa fakt, że dialogujące Kościoły uczą się patrzeć na siebie nawzajem oraz na inne religie dalekosiężnym wzrokiem szczerego przebaczenia i pojednania.