Pedagogiczne implikacje humanizmu personalistycznego Wincentego Granata

Abstrakt

Sługa Boży ks. prof. Wincenty Granat reprezentował nurt personalizmu chrześcijańskiego, ukazujący centralną rolę człowieka ze względu na wolę Bożą (motyw teologiczny) i wyjątkowość bytową (motyw filozoficzny). W personalistycznym humanizmie chrześcijańskim Granata da się zaobserwować coś, co można umownie nazwać paralelizmem antropo-teistycznym, gdzie Bóg w centrum swego zainteresowania stawia człowieka, a tenże ma się jedynie odwzajemnić odniesieniem całej swej doczesności do Transcendencji. Ma to swoje konsekwencje pedagogiczne. Pedagog zajmuje się warunkami i metodami kształcenia osobowości, a więc głównie uwzględnia jej aktywność (miłość), autonomię (wolność), plastyczność (przemiana), zdolność wartościowania (prawda). Według Granata personalizm katolicki w pedagogice będzie mocno podkreślał wychowanie humanistyczne i rozwój samodzielności, będzie wymagał indywidualnego traktowania wychowanków, będzie rozbudzał poczucie odpowiedzialności i honoru. To przekonanie, że człowiek jest nie tylko członkiem narodu, państwa, Kościoła, ale przede wszystkim jest osobą i ma cel realizujący się w wieczności, musi uczuciowo zrosnąć się z psychiką wychowanka.