Pedagogia wiary św. Pawła Apostoła

Abstrakt

Celem artykułu jest spojrzenie na działalność św. Pawła Apostola z perspektywy pedagogiki. Autor stara się uzasadnić tezę, że Paweł z Tarsu posiadał zespół cech składających się na talent pedagogiczny, a stosowane przez niego metody pracy z osobami, do których jest posłany, można określić jako pedagogiczne. U podstaw działań podejmowanych przez Pawła stoją założenia filozoficzno-teologiczne stanowiące spójny system i zawierające pogłębioną wizję człowieka. W centrum tej wizji stoi Bóg, z którym Paweł jako formator i wychowawca współpracuje. Apostoł traktuje swych „wychowanków” w sposób podmiotowy, zwraca się do nich z szacunkiem a źródłem tych odniesień jest miłość pedagogiczna. Św. Paweł, jest otwarty, nie ukrywa swych uczuć, przyznaje się do swych słabości. Trosce o formację powierzonych Apostołowi osób towarzyszą działania opiekuńcze o charakterze charytatywnym. O dojrzałości pedagogiki św. Pawła świadczą też stosowane przez niego metody, takie jak: stopniowanie trudności, wykorzystywanie współzawodnictwa, motywacja przez odpowiednią zachętę czy karcenie. Apostoł korzysta także ze swoistej pedagogii oddziaływania Słowem, którą umiejętnie rozwija, znajdując oddźwięk w sercach swych uczniów.