Tożsamość pedagogiki chrześcijańskiej

Abstrakt

Artykuł podejmuje problem tożsamości pedagogiki chrześcijańskiej, który aczkolwiek oczywisty, gdy mamy do czynienia z dyscypliną wiedzy posiadająca swój dorobek i tradycję badawczą, to jednak nie jest tylko problemem akademickim (podejmowanym m.in. przez M. Bubera i R. Guardiniego ), lecz pozwala na rozwój naszego myślenia o człowieku w ogóle i jego celowości.

Dochodzenie do zrozumienia ludzkiej egzystencji wymaga wyraźnej pomocy wychowawczej, której cechami w rozumieniu chrześcijańskim powinny się stawać: integralność i uniwersalność, a także rozumienie wychowania jako urzeczywistnianie człowieczeństwa osoby ludzkiej. Tak rozumiane istotne znaki rozpoznawcze i wyznaczniki tożsamości chrześcijańskiej myśli pedagogicznej wymagają także wyrazistości naszego stanowiska wobec świata, które nazywamy światopoglądem, a dającego spójne wyjaśnienie naszego życia, świata, relacji do siebie, do innych i do Boga.

W takich uwarunkowaniach wychowawcy chrześcijańskiemu ukazuje się wychowanek jako osoba, w całej rzeczywistości swojego człowieczeństwa, a wychowanie staje się realistycznym wzięciem pod uwagę człowieka w jego niepowtarzalności, jedyności, oryginalności, takim jak został on pomyślany i stworzony przez Boga. Tak wychowany człowiek, zgodny z istotą swojego bytu, powinien potrafić stanąć wobec pełnej rzeczywistości i odczuwać jej istotę. Dopiero wówczas można mówić o osiągniętych efektach wychowania chrześcijańskiego i celowości właściwej pedagogice chrześcijańskiej.