Samoocena pracowników w instytucjach edukacyjnych i pomocowych a ich działalność zawodowa

Abstrakt

Samoocena pełni istotną rolę w każdej działalności związanej z interakcją międzyludzką. Szczególnie ważna staje się umiejętność samooceny w całej rodzinie zawodów pomocowych (helping professions), do których można zaliczyć zarówno działania edukacyjne i pedagogiczne, jak i wszelkie działania pomocowe. Samoocena osoby edukującej lub pomagającej jest istotnym punktem wyjścia do budowania relacji dydaktycznej lub pomocowej. Kluczowe dla samooceny jest poznanie i zaakceptowanie własnej osobowości, czyli struktury „Ja”, badanych zarówno przez psychologię i nauki pedagogiczne, jak również przez inne nauki szczegółowe. Wątpliwości związane z jednoznaczną definicją struktury Ja trwają od bardzo długiego czasu. Badacze, w zależności od nurtu psychologicznego, tworzą różne charakterystyki Ja. Dociekania teoretyczne dotyczącą zarówno procesu tworzenia się struktury Ja, jak i szczegółowych funkcji, które owa struktura pełni. W niniejszym artykule autorzy podejmują próbę odpowiedzi na kluczowe zagadnienia teoretyczne związane z pojęciem samooceny, traktując ją jako ewaluatywny komponent struktury „Ja”. Tekst stanowi swoisty przegląd teorii i badań naukowych poczynionych na gruncie polskim i zagranicznym. Zebrane materiały dotyczą takich wskaźników, jak choćby: zagadnienia teoretyczne związane z pojęciem „Ja” oraz samooceną – jej poziomem, jasnością i stałością, szczególnie w kontekście budowania relacji pomocowej. Te wszystkie elementy wpływają na jednostkę, determinując jej funkcjonowanie na płaszczyźnie intra- i interpersonalnej.