Odnowiona pamięć o Andrzeju Niesiołowskim i jego twórczości naukowej w obszarze teorii kształcenia dorosłych

Abstrakt

Okazją do przypomnienia dorobku naukowego Andrzeja Niesiołowskiego (1899–1945) w dziedzinie teorii kształcenia dorosłych stała się książka Dominiki Jagielskiej i Janiny Kostkiewicz pt. Pedagogika humanizmu społecznego Andrzeja Niesiołowskiego (2015). Bohater książki urodził się i wychował w patriotycznej rodzinie w Wielkopolsce. Tam też na Uniwersytecie Poznańskim ukończył studia, gdzie pod wpływem wybitnych profesorów rozbudził swoje zainteresowania naukowe i pasje badawcze. W stosunkowo krótkim czasie napisał 15 książek i ponad 170 artykułów naukowych, popularno-naukowych i publicystycznych z zakresu socjologii, pedagogiki, polityki społecznej, teorii edukacji dorosłych. Zaprezentował się w nich jako przedstawiciel humanizmu społecznego o orientacji personalistycznej. W jego dorobku naukowym z dziedziny teorii edukacji dorosłych wyróżniają się dwie niewątpliwie wybitne książki: Formy i metody pracy oświatowej (1932) i Koła oświatowo-wychowawcze (1939). W pierwszej scharakteryzował dominujące za jego czasów instytucje oświaty pozaszkolnej w Polsce i Europie. W drugiej opisał ruch samokształceniowy (jego genezę, rozwój i metodykę) realizowany w wielu krajach w kołach samokształceniowych i wychowawczych. Treścią jego refleksji nad tak pojętą oświatą dorosłych jest szukanie skutecznych strategii jej rozwoju celem pożądanej przebudowy – za jej pośrednictwem – struktur życia społecznego i gospodarczego naszego kraju.