Budowanie procesów międzykulturowych w trudnych czasach. Propozycja według myśli i dzieła Chiary Lubich
DOI:
https://doi.org/10.12775/PCh.2019.016Słowa kluczowe
wychowanie międzykulturowe, dialog, wielokulturowość, wspólnota, pedagogia jednościAbstrakt
Myśl i dzieło Chiary Lubich mają istotne znaczenie dla edukacji międzykulturowej. Lubich ma znaczący wkład teoretyczny i praktyczny – wzmocniony bardzo spójnym świadectwem jej życia – w uczenie ludzi bycia „międzykulturowymi” zarówno indywidualnie, jak i jako grupy o specyficznych tożsamościach zbiorowych i kulturowych. Całe jej doświadczenie można określić jako doświadczenie edukacji w dialogu, dialogu mikro-makro, który rozwija się, począwszy od wyzwania, jakie stawia każda relacja międzyosobowa, która z czasem rozszerza się na obszary relacji politycznych, międzykulturowych, międzyreligijnych. W tym artykule przeanalizowano kilka aspektów codziennej rzeczywistości międzykulturowej, która stawia wyzwania światu edukacji, i – przyjmując wymagającą perspektywę interkulturowości – przebadano niektóre propozycje Chiary Lubich: są one osadzone na idei osoby-dialogu, osoby-relacji, osoby-międzykulturowości. Te wypracowywane wskazania, metodologicznie zasadnicze w przechodzeniu od rzeczywistości-wyzwania do celów wyznaczanych przez międzykulturowość, są czytelnie określone przez Lubich w jej fundamentalnym tekście Sztuka miłowania, w którym przedstawia „sekret” relacji międzyosobowej, społecznej, międzykulturowej – postawę niezbędną, która wyraża się w „konkretnej miłości”. Przytoczone zostały niektóre fragmenty przedstawiające podstawowe zasady pedagogicznego odniesienia Chiary Lubich, zaczerpnięte z jej tekstu Człowiek-świat (1972), z przemówienia w Paryżu 17 grudnia 1996 r. z okazji przyznania jej Nagrody UNESCO za Wychowanie dla pokoju oraz z lectio magistralis, która odbyła się w Waszyngtonie 10 listopada 2000 r. z okazji przyznania jej tytułu doktora honoris causa w zakresie pedagogiki.
Bibliografia
Balducci, Ernesto. L’uomo planetario. Milano: Camunia, 1985.
Buber, Martin. Sentieri in Utopia. Milano: Edizione di Comunità, 1967.
Eliade, Mircea. Miti sogni e misteri. Milano: Rusconi, 1976.
Ferrara, Pasquale. La politica inframondiale. Roma: Città Nuova, 2014.
Kozubek, Mariola. „Dialog międzyreligijny w życiu i działalności Ruchu Focolari”. Paedagogia Christiana 1/27 (2011): 99–117.
Lubich, Chiara. „Charyzmat jedności i pedagogika”. W: Chiara Lubich. Charyzmat jedności, red. Michel Vandeleene, 313–320. Kraków: Fundacja Mariapoli, Wydawnictwo M, 2007.
Lubich, Chiara. Colloqui con i gen, 1970–1974. Roma: Citta Nuova, 1999.
Lubich, Chiara. Jezus Opuszczony. Warszawa–Rzeszów: Fundacja Mariapoli, Indygo, 2015.
Lubich, Chiara. L’arte di amare. Roma: Città Nuova, 2005.
Milan, Giuseppe, Margherita Cestaro. We Can Change. Seconde generazioni. Mediazione interculturale, città. Lecce Pensa: MultiMedia, 2016.
Milan, Giuseppe. “Dal «metodo per le vie brevi» al dialogo in profondità e in altezza. Creatività per l’intercultura”. Studium Educationis 2 (2015): 115–126.
Milan, Giuseppe. “Ospitarsi”. In: Intercultura, ed. Anna Granata, 137–150. Roma: Città Nuova, 2012.
Milan, Giuseppe. Educare all’incontro. La Pedagogia di Martin Buber. Roma: Città Nuova, 1994.
Morin, Edgar. I sette saperi necessari all’educazione del futuro. Milano: Raffaello Cortina, 2001.
Sorgi, Tommaso. Costruire il sociale. La persona e i suoi «Piccoli mondi». Roma: Città Nuova, 1998.
Una città ben fatta. Il gioco creativo delle differenze, red. Giuseppe Milan, Emma Gasperi. Lecce: Pensa MultiMedia, 2012.
Pobrania
Opublikowane
Jak cytować
Numer
Dział
Statystyki
Liczba wyświetleń i pobrań: 595
Liczba cytowań: 0