Budowanie procesów międzykulturowych w trudnych czasach. Propozycja według myśli i dzieła Chiary Lubich

Abstrakt

Myśl i dzieło Chiary Lubich mają istotne znaczenie dla edukacji międzykulturowej. Lubich ma znaczący wkład teoretyczny i praktyczny – wzmocniony bardzo spójnym świadectwem jej życia – w uczenie ludzi bycia „międzykulturowymi” zarówno indywidualnie, jak i jako grupy o specyficznych tożsamościach zbiorowych i kulturowych. Całe jej doświadczenie można określić jako doświadczenie edukacji w dialogu, dialogu mikro-makro, który rozwija się, począwszy od wyzwania, jakie stawia każda relacja międzyosobowa, która z czasem rozszerza się na obszary relacji politycznych, międzykulturowych, międzyreligijnych. W tym artykule przeanalizowano kilka aspektów codziennej rzeczywistości międzykulturowej, która stawia wyzwania światu edukacji, i – przyjmując wymagającą perspektywę interkulturowości – przebadano niektóre propozycje Chiary Lubich: są one osadzone na idei osoby-dialogu, osoby-relacji, osoby-międzykulturowości. Te wypracowywane wskazania, metodologicznie zasadnicze w przechodzeniu od rzeczywistości-wyzwania do celów wyznaczanych przez międzykulturowość, są czytelnie określone przez Lubich w jej fundamentalnym tekście Sztuka miłowania, w którym przedstawia „sekret” relacji międzyosobowej, społecznej, międzykulturowej – postawę niezbędną, która wyraża się w „konkretnej miłości”. Przytoczone zostały niektóre fragmenty przedstawiające podstawowe zasady pedagogicznego odniesienia Chiary Lubich, zaczerpnięte z jej tekstu Człowiek-świat (1972), z przemówienia w Paryżu 17 grudnia 1996 r. z okazji przyznania jej Nagrody UNESCO za Wychowanie dla pokoju oraz z lectio magistralis, która odbyła się w Waszyngtonie 10 listopada 2000 r. z okazji przyznania jej tytułu doktora honoris causa w zakresie pedagogiki.