Dezyderaty przeżycia Wielkiego Postu według św. Siostry Faustyny

Abstrakt

Okres Wielkiego Postu to szczególny czas, jaki daje Kościół. Podczas niego wierni podejmują postanowienia, wyrzeczenia i wysiłek pracy nad sobą. Często wyrzeczenia odnoszą się do wymiaru materialnego: odmówienia sobie przyjemności, ograniczenia posiłku czy oglądania telewizji. Inna forma odnosi się do wymiaru duchowego, który wiąże się między innymi z pracą nad własnymi wadami, niedoskonałościami charakteru bądź pogłębieniem życia duchowego. Praktyka duszpasterska wskazuje, że niekiedy wiernym brakuje pomysłów, w jaki sposób spożytkować i dobrze wykorzystać czas Wielkiego Postu. Celem niniejszego rozważania jest podanie wskazówek i propozycji do jego przeżycia na podstawie przykładu św. Siostry Faustyny, które zapisała w „Dzienniczku”. Oto niektóre z nich: modlitwa, adoracja i dzielenie się z Bogiem codziennością; pokonywanie trudności w modlitwie i w relacjach z innymi; wypraszanie nawrócenie dla dusz oraz pomoc kapłanom w ich ratowaniu; znoszenie w pokorze cierpienia i przyjmowanie z miłością wszystkiego, co daje Bóg; poddawanie się woli Bożej jako korona wszelkich postów i umartwień.