Bolesne relacje Pawła z Kościołem korynckim i próby ich przezwyciężenia w świetle 2 Kor 1,15–20

Abstract

Paweł, obierając strategię w kwestii oskarżeń koryntian, nie chce ich jedynie, tak po prostu, zapewniać o swej szczerości i wiarygodności. Zamiast tego decyduje się na zbudowanie obrony własnej osoby na trwałym i absolutnie wiarygodnym fundamencie teologicznym. Stosując w niej wiele teologicznych terminów w odniesieniu do Boga i Jego działania w jego życiu apostolskim i w życiu wierzących, w Nim właśnie wskazuje źródło swej osobistej szczerości i wiarygodności zarówno w słowie jak i w działaniu. Nie czyni tego explicite, lecz bardzo zręcznie prowadzi swych adwersarzy po ścieżce przygotowanej strategii, by na jej końcu to oni sami wyciągnęli poprawne wnioski i w pełni zgodzili się z Apostołem. Przedstawione argumenty nie mogą przemówić przeciwko Pawłowi, ponieważ nie pozostawia koryntianom najmniejszych wątpliwość, że każde jego słowo i każde działanie pochodzą wyłącznie od Boga, są jedynie przez Niego inspirowane i kierowane. W żadnym wypadku nie są one tylko ludzką słowną wymówką czy też ludzkim działaniem, mającym na celu jakieś jego osobiste egoistyczne interesy bądź cele. Jest to ten sam Bóg, który działa zarówno w osobie i życiu Pawła jak też i w ich, stanowiąc najbardziej wiarygodną gwarancję ich wspólnego wiecznego zbawienia. Żywiąc takie przekonanie jednoznacznie daje do zrozumienia, że w rozmowie z nimi opiera się na najbardziej wiarygodnym, bowiem Bożym fundamencie, również wówczas, gdy zmienia swe zamiary wobec nich. Nie wolno im zatem przypisywać mu kapryśności z powodu dokonanych zmian w planach wizyty, bowiem jego osobiste kaprysy, jeśli można mu w ogóle jakiejś przypisać, nie mają najmniejszego wpływu na pełnienie apostolskiej posługi pośród nich.