Aula liturgiczna: ku ponownemu odkrywaniu teologiczno-liturgicznego sensu

Resumen

Wydaje się, że architektura sakralna, zarówno w świecie, w Europie, jak i u nas w Polsce, wciąż przeżywa kryzys. Dotyczy on w dużej mierze przede wszystkim wnętrz naszych kościołów, w tym ukształtowania i wyposażenia auli liturgicznych. Gdy pytamy, dlaczego nie podobają się nam współczesne kościoły, często pada odpowiedź, że w nowo projektowanych wnętrzach dominuje zbyt „użytkowy” styl. W opracowaniu odwołano się do biblijnej i patrystyczno-teologicznej wymowy strefy liturgii słowa (czyli ambony) oraz strefy liturgii Ofiary (czyli ołtarza), aby – niejako na nowo – odkryć ich sens i symbolikę we wnętrzu sakralnym. Owa symbolika, ściśle związana z liturgicznymi funkcjami tych elementów auli liturgicznej, swoimi korzeniami sięga Pisma Świętego, zaś w epoce patrystycznej i w wiekach średnich została rozwinięta i pogłębiona. I choć czasem – zwłaszcza w epoce średniowiecza – była to bardziej wykładnia alegoryczna, niż symboliczna, tym niemniej wywarła ona pozytywny wpływ na architekturę sakralną minionych czasów.