Sakrament pokuty i pojednania w mistagogii liturgicznej

Abstrakt

Polscy katolicy zasadniczo przystępują do sakramentu pokuty kilka razy w roku przed ważnymi uroczystościami, sporo wiernych nadal spowiada się co miesiąc przed I piątkiem miesiąca. Problemem jest mniej lub bardziej rutynowe podejście przez nich do tego sakramentu. Celowym zatem wydaje się spojrzenie na sakrament Bożego miłosierdzia z perspektywy jego obecności w mistagogii liturgicznej sprawowanej w Kościele. Artykuł przypomina więc założenia współczesnej mistagogii liturgicznej. Jednak jego główna część jest próbą przybliżenia czytelnikowi treści teologicznych odnowionej liturgii pokuty i pojednania, w których akcent położony jest na  trynitarnym wymiarze  Bożego miłosierdzia, eklezjalnym charakterze liturgii omawianego sakramentu oraz personalistycznym jej aspekcie. Istotnym dopełnieniem jest pokazanie, że sakrament pokuty i pojednania jest zawsze sprawowaniem liturgii Kościoła.

Dlatego ma on być dla wierzącego w Chrystusa nie czymś czego trzeba się bać, ale środkiem umożliwiającym jednanie się z Bogiem i braćmi. Aby tak było trzeba ciągle na nowo podejmować pastoralny wysiłek mistagogicznego przepowiadania o sakramencie pokuty i pojednania.