Pedagogia Świętego Józefa w świetle adhortacji apostolskiej „Redemptoris custos”

Abstract

Normy narzucane przez współczesny świat i konsumpcyjna postawa człowieka ponowoczesnego sprawiają, że niechętnie podejmuje on trud formowania postawy, którą charakteryzuje dojrzałość, odpowiedzialność i prawość. W tej perspektywie potrzebne są powszechnie znane i szanowane wzorce. Taki jest przykład życia Patrona Kościoła – św. Józefa, który własną postawą wiary i zaufania Bogu wychodzi naprzeciw dzisiejszemu kryzysowi religijnemu w małżeństwie, rodzinie i społeczeństwie. Jest to wzorzec niezwykle potrzebny, szczególnie w perspektywie szerzącego się tak zwanego neohumanizmu, którego skutkiem jest odejście od chrześcijaństwa, a nawet jakiejkolwiek religijności.

Św. Jan Paweł II w Redemptoris custos, Adhortacji o św. Józefie i jego posłannictwie w życiu Chrystusa i Kościoła, wskazuje metody wychowawcze stosowane przez ziemskiego ojca Jezusa, które stawia jako wzór do naśladowania przez współczesnych mężów i ojców. Św. Józef ukazuje piękno drogi prostoty, pokory, pracy i miłości, daje świadectwo życia małżeńskiego i troski o kobietę. Ukazuje piękno ojcostwa oraz walki w obronie życia dziecka. Staje się też wzorem osoby odpowiedzialnej za życie religijne. Postępowanie św. Józefa tworzy wyjątkową pedagogię, realizowaną na drodze milczącego nauczania. Jej przykłady widoczne są zarówno w Biblii, jak również dokumentach Kościoła, nauczaniu papieskim, a także w wypowiedziach pisarzy chrześcijańskich.

Cieśla z Nazaretu jest wspaniałym przykładem dla pedagogów. Pokazuje, że wychowawca nie tylko uczy swoich podopiecznych – on sam może bowiem także wiele nauczyć się od tych, których kształtuje. Oznacza to, że człowiek jest uczniem przez całe życie, nieustannie wzrastając w człowieczeństwie.