Duchowość diakonów stałych w perspektywie powszechnego powołania do świętości w Kościele

Abstract

Artykuł przedstawia duchowość diakonów stałych w perspektywie powszechnego powołania do świętości w Kościele. Duchowość ta ma swoje źródło w łasce sakramentalnej diakonatu i stanowi dla diakonów cenną pomoc w coraz pełniejszym sprawowaniu posługi Królestwu Bożemu w Kościele na wzór Chrystusa-Sługi oraz w dążeniu do osiągnięcia osobistej świętości. Sobór Watykański II naucza, iż wszyscy wierzący są powołani do świętości na mocy przyjętego sakramentu chrztu św. Ponadto Sobór przypomina, iż dodatkowym motywem dążenia do świętości przez diakonów jest otrzymany sakrament święceń. Dokumenty Magisterium Kościoła, szczególnie Dyrektorium o posłudze i życiu diakonow stałych opublikowane przez Kongregację ds. Duchowieństwa, wskazują między innymi na środki, które diakoni powinni stosować w nieustannym pogłębianiu swojej duchowości. Należą do nich: wierne i ofiarne wypełnianie obowiązków diakońskich, pielęgnowanie życia sakramentalnego, regularne korzystanie z kierownictwa duchowego, troska o modlitwę osobistą i Liturgię Godzin, zachowywanie wewnętrznego skupienia oraz praktykowanie pobożności maryjnej. Diakoni stali winni zrozumieć, iż czas poświęcony na modlitwę i różnego rodzaju praktyki pobożności diakońskiej jest ważniejszy i cenniejszy od wszystkich innych codziennych zajęć, ponieważ pomaga im także w unikaniu wszelkiego dualizmu między duchowością a sprawowanymi posługami.