SIK SIK – NOSTALGIA ZA TRADYCJĄ CZY PARODIA SACRUM W TEATRZE

Autor

  • Paolo Puppa Univeristà Ca’Foscari di Venezia

DOI:

https://doi.org/10.12775/TSP-W.2015.005

Słowa kluczowe

sztuki teatralne Eduardo de Filippa, Sik-Sik, mimika, pantonima, włoski dramat

Abstrakt

W niniejszym artykule autor podejmuje próbę charakteryzowania nowoczesnej sztuki recytacji, która wykreowała nowe typy charakterów scenicznych takich jak: Sik-Sik lub magro-mago, szczupłych magów w czarnym cylindrze i czarnym kostiumie, których znakiem rozpoznawczym jest pomalowana na biało twarz. Istota tej sztuki polega na utrzymaniu bezpośredniego kontaktu przez aktora z publicznością za pomocą modulacji głosu, mimiki, pantominy lub innych form recytacji. Sik-sik stał się wzorcem dla innych wybitnych postaci włoskiego dramatu, takich jak Pirandello lub Fo.

Bibliografia

Barsotti A. (1988), Eduardo drammaturgo. Tra mondo del teatro e teatro del mondo, Bulzoni, Roma.

Barsotti A. (a cura di) (1995), E. De Filippo. Cantata dei giorni dispari, Einaudi, Torino.

Toruńskie Studia Polsko-Włoskie

Pobrania

Opublikowane

2015-12-30

Jak cytować

1.
PUPPA, Paolo. SIK SIK – NOSTALGIA ZA TRADYCJĄ CZY PARODIA SACRUM W TEATRZE. Toruńskie Studia Polsko-Włoskie [online]. 30 grudzień 2015, s. 89–94. [udostępniono 18.6.2025]. DOI 10.12775/TSP-W.2015.005.

Numer

XI (2015)

Dział

Literaturoznawstwo

Statystyki

Liczba wyświetleń i pobrań: 794
Liczba cytowań: 0