Glosa do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 20 listopada 2019 r., III CZP 3/19

Abstrakt

Celem niniejszego artykułu jest krytyczne ustosunkowanie się do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 20 listopada 2019 r., sygn. akt III CZP 3/19. W ocenie autora podjęta przez Sąd Najwyższy uchwała, wykluczająca możliwość ważnego zastrzeżenia tego rodzaju kary, zasługuje na aprobatę. W obecnym stanie prawnym nie można w sposób ważny zastrzec kary umownej na wypadek odstąpienia od umowy z powodu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania o charakterze pieniężnym. Według autora, zastrzeżeniu tego rodzaju kary umownej stoją na drodze w szczególności przepisy dotyczące charakteru prawnego ustawowego prawa odstąpienia (art. 491 i n. k.c.), jak również przepisy dotyczące kar umownych (art. 483 i n. k.c.). Autor, aprobując ostateczne rozstrzygnięcie Sądu Najwyższego, krytycznie odnosi się do treści uzasadnienia glosowanej uchwały. Wskazuje na nieścisłości w zaproponowanej przez Sąd Najwyższy koncepcji wyjaśniającej uznanie zastrzeżonej w analizowanych okolicznościach kary umownej za nieważną. Zwraca również uwagę na kwestie techniczno-warsztatowe uzasadnienia, wskazując na chaotyczność oraz brak jasności i przejrzystości wywodu Sądu Najwyższego.