Instytucja uznania za zmarłego w Polsce w okresie międzywojennym

Abstrakt

Instytucja uznania za zmarłego w Polsce w okresie międzywojennym. Przedmiotem niniejszego artykułu jest ukazanie rozwiązań w zakresie instytucji uznania za zmarłego występujących na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej po odzyskaniu niepodległości w 1918 r. Materia ta uregulowana była w oparciu o dwa modele: model francuski kładący nacisk na ochronę interesów osoby zaginionej kosztem skomplikowanego i długotrwałego postępowania, wzorowany na Kodeksie Napoleona, oraz model niemiecki zakładający szybkie i sprawne wyjaśnienie sytuacji osoby zaginionej i jej bliskich po upływie określonego w ustawie okresu, zdecydowanie bliższy XX-wiecznej nauce. W pracy dokonano analizy przepisów obowiązujących na terenie poszczególnych zaborów, a więc Kodeksu cywilnego Królestwa Polskiego z uwzględnieniem nowelizującej go ustawy z dnia 27 stycznia 1922 r., prawa cywilnego rosyjskiego opartego na tomie X Zwodu praw Cesarstwa Rosyjskiego, przepisów obowiązującego na terenie Galicji austriackiego kodeksu cywilnego Allgemeines Bürgerliches Gesetzbuch (ABGB) oraz ogólnoniemieckiego kodeksu cywilnego (BGB). Uzupełniająco autorzy sięgają nie tylko po normy prawne zawarte w systemach prawnych państw europejskich, ale również orzecznictwo sądów w tym Sądu Najwyższego RP.