Sprawność funkcjonalna pacjentów po neurochirurgicznym i wewnątrznaczyniowym leczeniu niepękniętych tętniaków wewnątrzczaszkowych

Abstrakt

Wstęp. Podejmowane metody leczenia tętniaków naczyniowych mózgu: neurochirurgiczne klipsowanie tętniaka i wewnątrznaczyniowa embolizacja wiążą się z ryzykiem trudnych dla pacjenta powikłań, w tym zaburzeń wydolności funkcjonalnej. Określenie tych zaburzeń pozwoli na zaplanowanie opieki nad pacjentem i lepszą jakość funkcjonowania po operacji.

Cel. Ocena i porównanie sprawności funkcjonalnej pacjentów po klasycznym i wewnątrznaczyniowym leczeniu niepękniętych tętniaków wewnątrzczaszkowych.

Materiał i metody. Badanie przeprowadzono w Oddziale klinicznym Neurochirurgii i Neurotraumatologii z udziałem 94 chorych (70,2% kobiet; 29,8% mężczyzn) po wewnątrznaczyniowej embolizacji tętniaka wewnątrzczaszkowego (75,5%) oraz tradycyjnym zabiegu neurochirurgicznym klipsowania tętniaka (24,5%). Zastosowano metodę sondażu diagnostycznego, analizę dokumentacji medycznej, obserwację. Wykorzystano standaryzowane narzędzia w postaci skal: Skala Wydolności Funkcjonalnej (SWF), Wskaźnik Funkcjonalny „Repty” (WFR), modified Rankin Scale (mRS), Numerical Rating Scale (NRS).

Wyniki. Ogółem po zabiegach według skali SWF 75,5% chorych było samowystarczalnych, według wskaźnika WFR 73,4% samodzielnych oraz według skali mRS 80,9% sprawnych (dla wszystkich skal p<0,001). Średnia wartość SWF po zabiegu klasycznym wynosiła 35,8 pkt., po wewnątrznaczyniowym 43,7 pkt., (p<0,001). Pogorszenie funkcjonowania fizycznego było istotnie zależne od dolegliwości bólowych (p<0,005), wieku i powikłań (p<0,05).

Wnioski. Chorzy leczeni metodą wewnątrznaczyniową odczuwali lżejsze dolegliwości bólowe, występowało u nich mniej powikłań oraz charakteryzowali się lepszym funkcjonowaniem fizycznym, niż pacjenci leczeni metodą neurochirurgiczną. (PNN 2024;13(3):112–118)