Śródoperacyjny monitoring neurofizjologiczny w operacjach tarczycy jako metoda ograniczania deficytów neurologicznych

Abstrakt

Wstęp. Neuromonitoring śródoperacyjny polega na stymulacji prądem nerwu krtaniowego zlokalizowanego w pobliżu tarczycy. Natężenie jest zwykle ustawiane w granicach 1–2 mA, aby mogło dać pożądany efekt, ale dać również selektywność kontrolowanych nerwów. Ładunek ma na celu stymulację strun głosowych i unerwienia ruchowego w obrębie krtani, szczególnie w rejonie tkanek poddanych operacji.

Cel. Celem pracy było przedstawienie śródoperacyjnego monitorowania nerwu krtaniowego wstecznego jako metody zmniejszania częstości występowania działań niepożądanych związanych z uszkodzeniem nerwu krtaniowego oraz porównanie jakości życia pacjentów, którzy podczas zabiegów byli neuromonitorowani do tych którzy mieli przeprowadzoną operację bez wykorzystania neuromonitoringu śródoperacyjnego.

Materiał i metody. Badanie zostało przeprowadzone w dwóch grupach badawczych. Pierwszą z grup stanowiło 100 pacjentów firmy CentroMedica Sp. z o.o. z terenu całej Polski, którzy zostali poddani operacji wycięcia guza tarczycy przy asyście neuromonitoringu. Drugą grupę badawczą stanowiło 100 pacjentów tej samej firmy. Również zostali oni poddani zabiegowi wycięcia guzów w obrębie tarczycy, jednak w ich przypadku bez wykorzystania neuromonitoringu. W badaniu opisanym w niniejszej pracy zastosowano metodę sondażu diagnostycznego wykorzystując kwestionariusz stanu zdrowia HAQ i analizę opracowań dokumentacji medycznej.

Wyniki. U pacjentów po zabiegach bez użycia monitoringu śródoperacyjnego częściej zaobserwowano powikłania po operacji niż u pacjentów z monitoringiem. Pacjenci po zabiegach bez neuromonitoringu częściej miewali chrypkę jako powikłanie po zabiegu.

Wnioski. Na podstawie przeprowadzonych badań można stwierdzić, że śródoperacyjny neuromonitoring podczas operacji tarczycy ma wpływ na lepszą jakość życia pacjentów po zabiegu. (PNN 2023;12(3):112–119)