Klinika Neurologii 10. Wojskowego Szpitala Klinicznego w Bydgoszczy

Abstrakt

Wprowadzenie. Badania nad autyzmem, jedną z najcięższych jednostek chorobowych o podłożu neurobiologicznym występują u dzieci i dorosłych, to jedno z najpoważniejszych wyzwań, przed jakimi stoi współczesna medycyna. Celem pracy jest przedstawienie problemów rodziców dziecka z autyzmem oraz ukazanie sposobów niesienia im pomocy.
Prezentacja przypadku. Studium przypadku 11-letniego chłopca z rozpoznanym w 5. roku życia autyzmem. Chłopiec do czternastego miesiąca życia rozwijał się w sposób prawidłowy pod względem ruchowym oraz emocjonalnym. Następnie dziecko przestało stopniowo reagować na matkę, nie wyciągało rączek w jej stronę, nie odwracało się na jej głos, przestało wypowiadać słowa już znane i nie przyswajało nowych, nie chciało bawić się zabawkami. Całymi dniami płakało, dochodziło do napadów autoagresji. Jako 11-latek dostał nagłego napadu epilepsji. Chłopiec cierpi również na stereotypię ruchową. Pod względem motoryki jest mało sprawny. Jest mało samodzielny i nie mówi, nie potrafi skupić się na wykonywanych czynnościach, nie zdaje sobie sprawy z zagrożeń. Jest pod opieką neurologa, psychologa, logopedy i psychoterapeuty. Matka jest osobą samotną, cierpiącą na depresję i zaburzenia lękowe.
Dyskusja. W ogólnym założeniu według obowiązujących kryteriów diagnostycznych autyzmu stwierdza się, że pojawienie pierwszych symptomów powinno nastąpić w pierwszych 36 miesiącach życia dziecka. Trzeba jednak podkreślić, że u dzieci poniżej trzeciego roku życia może wystąpić tylko jeden z obszarów osiowych, takich jak złe funkcjonowanie społeczne lub jego brak, sztywne zachowanie, brak lub mierna komunikacja z otoczeniem, stereotypowe zachowania.
Wnioski. Autyzm jest poważnym wyzwaniem przed jakimi stoi współczesna medycyna, psychologia i rodzina. Badania i monitoring zjawisk towarzyszących chorobie, w tym pogłębianie świadomości i wrażliwości społecznej na omawiany problem, pomoże w przyszłości skutecznie wspomagać chorego i jego rodzinę i eliminować częściowo negatywne konsekwencje schorzenia. Ważne jest zatem, aby opiekunowie autystycznego dziecka nie zostawali sami, mając przy tym poczucie napiętnowania i odrzucenia, ale by wyraźnie odczuwali pomoc i wsparcie otoczenia. Do tego jednak potrzebna jest zmiana nastawienia i kampanie edukujące społeczeństwo w tym wymiarze. (PNN 2013;2(2):75-82)