Problemy pielęgnacyjne pacjentów z chorobą Parkinsona — opis przypadku

Abstrakt

Wstęp. Choroba Parkinsona jest zaliczana do zaburzeń zwyrodnieniowych centralnego układu nerwowego. Klasyfikowana jest jako nieuleczalne, postępujące schorzenie prowadzące do znacznych deficytów samoopieki. Uważa się ją, zaraz po chorobie Alzheimera, za chorobę ludzi starszych, która dotyczy ośrodkowego układu nerwowego (OUN). Mechanizmy leżące u podstaw tego schorzenia nie zostały w pełni poznane.
Opis przypadku. Studium przypadku odnosi się do 72-letniej kobiety z rozpoznaniem choroby Parkinsona i współwystępującymi zawrotami głowy. W pracy ukazana została diagnoza pielęgniarska i proces pielęgnowania. Ustalono problemy pacjentki, cel opieki oraz jego realizację poprzez zaplanowanie działań. Dokonano również oceny, która jest porównaniem uzyskanych rezultatów opieki z założonymi celami. Praca stanowi opis przypadku pacjenta teoretycznego.
Dyskusja. Jedną z ważniejszych osób sprawujących opiekę nad pacjentem z PD jest pielęgniarka. W momencie hospitalizacji pielęgniarka staje się najbliższą osobą dla pacjenta. W związku z tym wymagany jest od niej profesjonalny kontakt terapeutyczny z pacjentem. Rolą pielęgniarki jest przede wszystkim motywowanie chorej do podejmowania działań, które będą prowadzić do wyjściowego spowolnienia rozwoju choroby (tj. zachęcanie do udziału w zajęciach z terapeutą, do rozmowy z psychologiem, do ćwiczeń z fizjoterapeutą). Prezentowana przez nas pacjentka ma kłopot z niską samooceną oraz krytycznym podejściem w stosunku do siebie. Trudność stanowi dla niej nawiązywanie kontaktów oraz relacja z drugim człowiekiem. Takie sygnały powinny być zauważane przez pielęgniarkę. Zobowiązana jest ona do odpowiedniego zareagowania na powyższe symptomy.
Wnioski. Choroba Parkinsona definiowana jest jako pierwotny proces zwyrodnieniowy układu pozapiramidowego. W swym przebiegu charakteryzuje się powolnym oraz degeneracyjnym procesem. Opisywana przez nas pacjentka jest w pełni świadoma swojego stanu zdrowia i istoty choroby. Wiąże się to ze znacznym obniżeniem nastroju, apatią oraz lękiem. Nie potrafi zaakceptować swojego stanu zdrowia i pogłębiającego się deficytu samoopieki związanego z postępem choroby. W przypadku opisanej pacjentki, po wypisie ze szpitala zalecono dalszą terapię z psychologiem oraz udział w zajęciach prowadzonych przez terapeutę zajęciowego oraz fizjoterapeutę. (PNN 2016;5(4):156–161)