Terapia wewnątrznaczyniowa i trombolityczna a stan funkcjonalny chorych po udarze niedokrwiennym mózgu

Abstrakt

Wstęp. Udar mózgu jest traktowany jako stan bezpośredniego zagrożenia życia. Mechaniczna trombektomia stosowana jako samodzielne leczenie lub w połączeniu z ogólnoustrojową trombolizą jest obecnie standardem opieki w terapii udaru niedokrwiennego.
Cel. Ocena stanu funkcjonalnego chorych po udarze niedokrwiennym mózgu leczonych za pomocą trombolizy lub trombektomii.
Materiał i metody. W badaniach uczestniczyło 50 pacjentów hospitalizowanych z powodu udaru niedokrwiennego mózgu. Zastosowano standaryzowane narzędzia badawcze: skalę Rankina, skalę Barthel oraz Wskaźnika Funkcjonalny „Repty” (WFR). Badanie zostało przeprowadzone dwukrotnie u jednego pacjenta: w pierwszej i dziewiątej dobie po zastosowanym leczeniu. Zebrany materiał opracowano statystycznie.
Wyniki. Większość badanych stanowili mężczyźni — 62%. Leczenie trombolityczne było zastosowane u wszystkich badanych, a trombektomia u 26% osób. Analizy wykazały, że występowały różnice w poziomie skali Barthel Z = 4,87; p < 0,001, Rankina Z = 4,80; p < 0,001 i WFR Z = 4,83; p < 0,001. Wiek badanych powiązany był ujemnie z wynikiem w skali Barthel w I dobie  = -0,51; p < 0,001 i IX dobie  = -0,53; p < 0,001 oraz z wynikiem w skali WFR w I dobie  = -0,54; p < 0,001 i IX dobie  = -0,52; p < 0,001.
Wnioski. Wydolność osób badanych w I dobie leczenia była gorsza niż w dobie IX. Osoby, które były leczone tylko trombolitycznie miały lepsze wyniki w testach sprawności i miały mniejszy stopień niepełnosprawności niż osoby leczone trombolitycznie i trombektomią. (PNN 2019;8(2):69–77)