Figures on a Windswept Shore: The Interplay of Aloneness and Communitas in Oral Storytelling

Abstrakt

Postaci na wichrowym brzegu. Współzależność samotności i wspólnotowości w ustnym opowiadaniu historii

Opowiadanie historii jest artystyczną praktyką, rozumianą często jako tworzenie poczucia bycia razem, lub, używając bardziej dokładnego terminu autorstwa Victora Turnera (1969), ‘communitas’ – wspólnoty. Jednak moje doświadczenie jako gawędziarza (storyteller) w pracy z młodymi ludźmi w wielu kontekstach, w tym klinik zdrowia psychicznego, ukazuje samotność jako równie istotną cechę spotkań mających na celu opowiadanie historii. Wiele opowieści przedstawia osamotnione postacie i opowiadanie o nich przywołuje własne doświadczenie osamotnienia snującego narrację. Wielu słuchaczy ceni możliwość pozostawienia ich samych na czas trwania historii i zareagowania na nią prywatnie. Obserwowanie tego nasuwało mi często alegorię opowieści jako skalistego brzegu, na którym każdy ze słuchaczy wędruje osobno, pozostając świadomym obecności innych. W niniejszym eseju „przeplatam” historię pt. „Skradzione Dziecko”, baśń o wyizolowanej młodej kobiecie, ze spostrzeżeniami z dwóch klinik zdrowia psychicznego dla młodzieży, w których prowadziłam warsztaty z opowiadania historii (storytelling). W ten sposób staram się zilustrować współzależność samotności i wspólnotowości w ustnym przekazywaniu historii, na którą zwrócił uwagę Jean-Luc Nancy (1991, s. 35), pisząc, iż „pojedyncze byty wspierają się razem”. Tak więc nie sposób mówić o prostym przeciwstawieniu sobie samotności i wspólnotowości; oferuję nieśmiało eksperymentalny dowód, iż momenty zaskakującego połączenia umożliwia uprzednie pozwolenie, by być oddzielonym.